Ακραία αντίφαση
Τα θετικά και τα τρωτά σημεία της ιδιωτικής εκπαιδεύσεως, σε σύγκριση με τη δημόσια, δεν διαφέρουν κατ' ουσίαν απ' ό,τι θα διαπίστωνε κανείς σε οιαδήποτε σύγκριση δημοσίων και ιδιωτικών μονάδων. Οι ιδιωτικές τείνουν να πιέζουν περισσότερο το προσωπικό τους, να «διεκδικούν» ευρύτερα όρια του διευθυντικού δικαιώματος και, βέβαια, να απευθύνονται μόνον σε πελάτες που δύνανται να καταβάλλουν το τίμημα. Ωστόσο, ίσως εξαιτίας αυτών ακριβώς των χαρακτηριστικών, τείνουν να έχουν καλύτερη απόδοση από τους δημοσίους οργανισμούς, να επιλέγουν με μεγαλύτερη προσοχή τα στελέχη τους και, συνήθως, να τα αμείβουν ανάλογα. Για τους λόγους αυτούς, ή και άλλους, η ελληνική Πολιτεία, που κατοχυρώνει την ιδιωτική οικονομία, αναγνωρίζει και την ιδιωτική εκπαίδευση - με εξαίρεση την τριτοβάθμια. Με την αναγνώριση αυτή, αποδέχεται και τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε ιδιωτικής επιχειρήσεως. Αν η κοινωνική σημασία της Παιδείας επιτρέπει, σε ορισμένα σημεία, τον έλεγχο προς αποφυγή ακροτήτων, δεν μπορεί, πάντως, να οδηγεί στην αναίρεση του ιδιωτικού χαρακτήρα. Και η ελευθερία στην πρόσληψη διδακτικού προσωπικού αποτελεί θεμελιώδες γνώρισμα του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου. Υπό το φως των σκέψεων αυτών, η υποχρεωτική πρόσληψη του εκπαιδευτικού προσωπικού των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων από τον πίνακα επιτυχίας του ΑΣΕΠ αντιβαίνει στην ίδια τη λογική της ελεύθερης οικονομίας. Διότι είναι μεν αλήθεια ότι η υποχρέωση αυτή δεν επιβάλλει περιορισμούς τόσο ασφυκτικούς, όσο προσπαθούν να τους εμφανίσουν ορισμένοι εκπρόσωποι ιδιοκτητών, δεν παύει, όμως, να συνιστά περιστολή της εργοδοτικής ελευθερίας - και μάλιστα παράλογη, αν δέχεται κανείς τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Το Δημόσιο κατέφυγε στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, προκειμένου να εισαγάγει ένα ποιοτικό, συγκριτικό κριτήριο πέραν της τυπικής χρονικής σειράς της επετηρίδος. Στον ιδιωτικό τομέα, η σχετική κρίση ανήκει στον εργοδότη, η δε τυχόν «αστοχία» του τελευταίου δεν κολάζεται παρά μόνον από την αγορά, από τους «πελάτες» που θα εγκαταλείψουν την επιχείρηση. Αν το υπουργείο Παιδείας κρίνει ότι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί είναι εκτεθειμένοι σε εργοδοτικές αυθαιρεσίες, όπως ισχυρίζεται η Ομοσπονδία τους, ας αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό «μετωπικά» - και όχι από σκολιά ατραπό. Αν πάλι κρίνει ότι πρέπει να περιορισθεί ασφυκτικά ο ιδιωτικός χαρακτήρας της... ιδιωτικής εκπαιδεύσεως, ας το ομολογήσει: η παραδοχή θα είναι άκρως διαφωτιστική ως προς τη γενικότερη κυβερνητική νοοτροπία έναντι της αγοράς.