ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (22-07-99)

Η ιδεολογία της παράγκας
«Πόλεμος», λέει, στην παραλία με τα νυχτερινά κέντρα που λειτουργούν παρανόμως και όλως τυχαίως, μόλις τώρα το ανακάλυψαν οι αρμόδιοι επειδή έγινε το επεισόδιο με το ζευγάρι που ξυλοκόπησαν οι μπράβοι του ενός από αυτά. Εδώ και χρόνια οι παραλίες είναι κατειλημμένες με τις λουσάτες παραγκοκατασκευές και κάθε τόσο γκρεμίζεται και από μία, σπεύδουν οι κάμερες, γίνεται ο συνήθης καβγάς μετά κραυγών και αναθεμάτων, πάντα μπροστά στις κάμερες, το θέαμα είναι άφθονο, ικανοποιούνται και οι απλοί άνθρωποι, που δεν είναι πελάτες αυτών των κέντρων φυσικά, αλλά είναι πελάτες των καναλιών, να, σου λέει, μπαίνει τάξη· οι παραλίες είναι για να έχουμε θέα όλοι και όχι να μας την κλείνουν τα μπαρ για τους λίγους, κρατάει όλο αυτό μερικές ημέρες, βγαίνουν και οι κοινοί θνητοί και λένε τον πόνο τους και εκδηλώνουν την υποστήριξή τους προς όποιον αναλαμβάνει να γκρεμίσει το αυθαίρετο, βγαίνουν και οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες και λένε αυτά που θα 'πρεπε να κάνουν, βγαίνουν και οι υπεύθυνοι των διασκεδαστηρίων και ομιλούν για το κοινωνικό έργο που επιτελούν και είναι όλοι ευχαριστημένοι, του χρόνου πάλι. Είναι ολόκληρη ιδεολογία η «παράγκα». Εχουν αρχίσει ήδη οι ψίθυροι, αλλά και οι ανοιχτές τοποθετήσεις σχετικά με το νόμο με τον οποίο έκανε τη μοριοδότηση των ραδιοφωνικών σταθμών το ΕΣΡ και υποστηρίζεται πως μέσα στα χρόνια που πέρασαν πάλιωσε και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες συνθήκες. Αυτό είναι το πιθανότερο, μια και οι εξελίξεις σε αυτόν τον τομέα είναι ραγδαίες, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς έγινε όλη αυτή η δουλειά, επίπονη και συστηματική, κάθησαν τόσοι άνθρωποι και μελέτησαν, έψαξαν, συζήτησαν επί ώρες και διαφώνησαν επί ώρες, ξόδεψαν χρόνο πολύτιμο για να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα, όπως όφειλαν. Μάλιστα είχαν επανειλημμένως κατηγορηθεί ότι καθυστερούσαν. Και αφού έγιναν όλα αυτά, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα η «παλαιότητα» του νόμου για να υποστηριχθεί η ακύρωση όλης αυτής της εργασίας, αθόρυβα και διακριτικά, διά της μη επικύρωσής της από τα αρμόδια υπουργεία, τα οποία λόγω της γραφειοκρατίας και των πολλών ελέγχων που απαιτούνται θεωρείται βέβαιο ότι δεν θα φτάσουν σε αποτέλεσμα, τουλάχιστον ώς τις εκλογές. Μετά βλέπουμε. Φοβάμαι πως όλη αυτή η υπόθεση δεν συνάδει με τη σοβαρότητα που απαιτούν στην αντιμετώπισή τους οι λειτουργίες της δημοκρατίας, βασικό στοιχείο της οποίας στην εποχή μας και είναι και τα μίντια. Μα, είπα κι εγώ ότι θα περνάγαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς ούτε μία οικογενειακή διαμάχη, ένα δράμα σαν εκείνο της οικογένειας Βεντούρη, για παράδειγμα, αλλά ευτυχώς το σίριαλ Τόλης- Τζούλια δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και παίρνουμε τη δόση μας. Ψιλοπράγματα αν σκεφτεί κανείς τι δόξες έχουμε ζήσει ως έθνος τηλεθεατών, τι διαζύγια μετά υποψίας φόνου, τι διαζύγια ύστερα από φοβερούς δίμηνους έρωτες και λαμπρές γαμήλιες τελετές, τι διαζύγια μετά οικογενειακών ξεκατινιασμάτων, μεγάλες στιγμές της κουλτούρας του έθνους.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (22-07-99)
Η ιδεολογία της παράγκας	«Πόλεμος», λέει, στην παραλία με τα νυχτερινά κέντρα που λειτουργούν παρανόμως και όλως τυχαίως, μόλις τώρα το ανακάλυψαν οι αρμόδιοι επειδή έγινε το επεισόδιο με το ζευγάρι που ξυλοκόπησαν οι μπράβοι του ενός από αυτά. Εδώ και χρόνια οι παραλίες είναι κατειλημμένες με τις λουσάτες παραγκοκατασκευές και κάθε τόσο γκρεμίζεται και από μία, σπεύδουν οι κάμερες, γίνεται ο συνήθης καβγάς μετά κραυγών και αναθεμάτων, πάντα μπροστά στις κάμερες, το θέαμα είναι άφθονο, ικανοποιούνται και οι απλοί άνθρωποι, που δεν είναι πελάτες αυτών των κέντρων φυσικά, αλλά είναι πελάτες των καναλιών, να, σου λέει, μπαίνει τάξη· οι παραλίες είναι για να έχουμε θέα όλοι και όχι να μας την κλείνουν τα μπαρ για τους λίγους, κρατάει όλο αυτό μερικές ημέρες, βγαίνουν και οι κοινοί θνητοί και λένε τον πόνο τους και εκδηλώνουν την υποστήριξή τους προς όποιον αναλαμβάνει να γκρεμίσει το αυθαίρετο, βγαίνουν και οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες και λένε αυτά που θα 'πρεπε να κάνουν, βγαίνουν και οι υπεύθυνοι των διασκεδαστηρίων και ομιλούν για το κοινωνικό έργο που επιτελούν και είναι όλοι ευχαριστημένοι, του χρόνου πάλι. Είναι ολόκληρη ιδεολογία η «παράγκα». Εχουν αρχίσει ήδη οι ψίθυροι, αλλά και οι ανοιχτές τοποθετήσεις σχετικά με το νόμο με τον οποίο έκανε τη μοριοδότηση των ραδιοφωνικών σταθμών το ΕΣΡ και υποστηρίζεται πως μέσα στα χρόνια που πέρασαν πάλιωσε και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες συνθήκες. Αυτό είναι το πιθανότερο, μια και οι εξελίξεις σε αυτόν τον τομέα είναι ραγδαίες, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς έγινε όλη αυτή η δουλειά, επίπονη και συστηματική, κάθησαν τόσοι άνθρωποι και μελέτησαν, έψαξαν, συζήτησαν επί ώρες και διαφώνησαν επί ώρες, ξόδεψαν χρόνο πολύτιμο για να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα, όπως όφειλαν. Μάλιστα είχαν επανειλημμένως κατηγορηθεί ότι καθυστερούσαν. Και αφού έγιναν όλα αυτά, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα η «παλαιότητα» του νόμου για να υποστηριχθεί η ακύρωση όλης αυτής της εργασίας, αθόρυβα και διακριτικά, διά της μη επικύρωσής της από τα αρμόδια υπουργεία, τα οποία λόγω της γραφειοκρατίας και των πολλών ελέγχων που απαιτούνται θεωρείται βέβαιο ότι δεν θα φτάσουν σε αποτέλεσμα, τουλάχιστον ώς τις εκλογές. Μετά βλέπουμε. Φοβάμαι πως όλη αυτή η υπόθεση δεν συνάδει με τη σοβαρότητα που απαιτούν στην αντιμετώπισή τους οι λειτουργίες της δημοκρατίας, βασικό στοιχείο της οποίας στην εποχή μας και είναι και τα μίντια. Μα, είπα κι εγώ ότι θα περνάγαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς ούτε μία οικογενειακή διαμάχη, ένα δράμα σαν εκείνο της οικογένειας Βεντούρη, για παράδειγμα, αλλά ευτυχώς το σίριαλ Τόλης- Τζούλια δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και παίρνουμε τη δόση μας. Ψιλοπράγματα αν σκεφτεί κανείς τι δόξες έχουμε ζήσει ως έθνος τηλεθεατών, τι διαζύγια μετά υποψίας φόνου, τι διαζύγια ύστερα από φοβερούς δίμηνους έρωτες και λαμπρές γαμήλιες τελετές, τι διαζύγια μετά οικογενειακών ξεκατινιασμάτων, μεγάλες στιγμές της κουλτούρας του έθνους. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ