ΣΤΑΣΕΙΣ (22-07-99)

Σιωπή
Μέρες που είναι, μέρες που οι επέτειοι (η εισβολή στην Κύπρο και η αποκατάσταση της δημοκρατίας) αναμοχλεύουν μια μνήμη η οποία μοιάζει αδρανής και παραδομένη, ξανάρχονται στην επιφάνεια λέξεις-κλειδιά, που σήμαιναν πολλά στον καιρό τους. Ανάμεσά τους και οι λέξεις «Deutsche Welle», που για πολλούς, για όλους σχεδόν, υποδείκνυαν μια από τις λιγοστές, ξένες, πηγές της αλήθειας, όταν δέσποζε ο κρωγμός της χουντικής προπαγάνδας, όταν η λογοκρισία εξουθένωνε τον δημόσιο λόγο και ταπείνωνε τις εφημερίδες. Η ελληνική εκπομπή της «Deutsche Welle» (όπως και εκείνες του Λονδίνου, του Παρισιού και της «Ελεύθερης Ελλάδας»), με την οικεία φωνή του Παύλου Μπακογιάννη, του Κώστα Νικολάου, του Αλέκου Μαρόπουλου, του Αλέξανδρου Σχινά, δεν ενημέρωνε απλώς τους Ελληνες που διψούσαν για ανόθευτες ειδήσεις· τους παρηγορούσε και τους εγκαρδίωνε. Μια μικρή τρυπούλα στον ουρανό των ερτζιανών έδειχνε ικανή να απορροφήσει όλο το καταθλιπτικό μαύρο της δικτατορίας. Στα τριάντα πέντε χρόνια, λοιπόν, από την πρώτη της εμφάνιση (τον Απρίλιο του 1964), η εκπομπή δέχθηκε ένα «δώρο», ένα απαράδεκτο «δώρο», χειρότερο και από εκείνα που λέγεται ότι κομίζουν οι Δανοί: το τέλος της, το σχεδιαζόμενο τέλος της. Το γερμανικό κράτος, επιδιδόμενο και αυτό (όπως άλλωστε και το δικό μας) στο «κυνήγι της εξυγίανσης», βρήκε πρόσφορο θήραμα μιαν εκπομπή η οποία και ικανοποιητικό μερίδιο της κάποτε υψηλότατης ακροαματικότητάς της διατηρεί και αναμεταδίδεται καθημερινά από 43 ραδιοσταθμούς στην Ελλάδα, τρεις στην Κύπρο, έναν στην Αυστραλία και έναν στο Λονδίνο, άρα λοιπόν δεν έχει σαν μοναδικό όπλο της τη μακρά προϊστορία της και τη φήμη της. Ασήμαντο (ακόμη και για μια χώρα δίχως τις δυνατότητες της Γερμανίας) το ποσόν που θα εξοικονομήσουν οι βλοσυροί γραφειοκράτες της «εξυγιάνσεως». Σημαδιακή όμως η επιλογή τους να καταργήσουν μόνο την ελληνική εκπομπή και να αφήσουν άθικτες -και σωστά- όλες τις υπόλοιπες που αφορούν τα Βαλκάνια: την κροατική, την αλβανική, τη βουλγαρική, τη σερβική, τη βοσνιακή, τη σλαβομακεδονική, τη ρουμανική και την τουρκική. Να υποθέσουμε άραγε ότι αποφάσισαν πως η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στα Βαλκάνια, καθότι μέλος λαμπρό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, άρα έκριναν σωστό να την «τιμήσουν» με αυτόν τον παράδοξο τρόπο; Ή σκέφτηκαν απλώς ότι για να υπάρξει μιαν ώρα αρχύτερα ο -τόσο επιθυμητός, υποτίθεται- πολυφωνικός πολιτισμός, πρέπει να σβηστεί μια χρήσιμη φωνή για λίγα μάρκα;
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (22-07-99)
Σιωπή	Μέρες που είναι, μέρες που οι επέτειοι (η εισβολή στην Κύπρο και η αποκατάσταση της δημοκρατίας) αναμοχλεύουν μια μνήμη η οποία μοιάζει αδρανής και παραδομένη, ξανάρχονται στην επιφάνεια λέξεις-κλειδιά, που σήμαιναν πολλά στον καιρό τους. Ανάμεσά τους και οι λέξεις «Deutsche Welle», που για πολλούς, για όλους σχεδόν, υποδείκνυαν μια από τις λιγοστές, ξένες, πηγές της αλήθειας, όταν δέσποζε ο κρωγμός της χουντικής προπαγάνδας, όταν η λογοκρισία εξουθένωνε τον δημόσιο λόγο και ταπείνωνε τις εφημερίδες. Η ελληνική εκπομπή της «Deutsche Welle» (όπως και εκείνες του Λονδίνου, του Παρισιού και της «Ελεύθερης Ελλάδας»), με την οικεία φωνή του Παύλου Μπακογιάννη, του Κώστα Νικολάου, του Αλέκου Μαρόπουλου, του Αλέξανδρου Σχινά, δεν ενημέρωνε απλώς τους Ελληνες που διψούσαν για ανόθευτες ειδήσεις· τους παρηγορούσε και τους εγκαρδίωνε. Μια μικρή τρυπούλα στον ουρανό των ερτζιανών έδειχνε ικανή να απορροφήσει όλο το καταθλιπτικό μαύρο της δικτατορίας. Στα τριάντα πέντε χρόνια, λοιπόν, από την πρώτη της εμφάνιση (τον Απρίλιο του 1964), η εκπομπή δέχθηκε ένα «δώρο», ένα απαράδεκτο «δώρο», χειρότερο και από εκείνα που λέγεται ότι κομίζουν οι Δανοί: το τέλος της, το σχεδιαζόμενο τέλος της. Το γερμανικό κράτος, επιδιδόμενο και αυτό (όπως άλλωστε και το δικό μας) στο «κυνήγι της εξυγίανσης», βρήκε πρόσφορο θήραμα μιαν εκπομπή η οποία και ικανοποιητικό μερίδιο της κάποτε υψηλότατης ακροαματικότητάς της διατηρεί και αναμεταδίδεται καθημερινά από 43 ραδιοσταθμούς στην Ελλάδα, τρεις στην Κύπρο, έναν στην Αυστραλία και έναν στο Λονδίνο, άρα λοιπόν δεν έχει σαν μοναδικό όπλο της τη μακρά προϊστορία της και τη φήμη της. Ασήμαντο (ακόμη και για μια χώρα δίχως τις δυνατότητες της Γερμανίας) το ποσόν που θα εξοικονομήσουν οι βλοσυροί γραφειοκράτες της «εξυγιάνσεως». Σημαδιακή όμως η επιλογή τους να καταργήσουν μόνο την ελληνική εκπομπή και να αφήσουν άθικτες -και σωστά- όλες τις υπόλοιπες που αφορούν τα Βαλκάνια: την κροατική, την αλβανική, τη βουλγαρική, τη σερβική, τη βοσνιακή, τη σλαβομακεδονική, τη ρουμανική και την τουρκική. Να υποθέσουμε άραγε ότι αποφάσισαν πως η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στα Βαλκάνια, καθότι μέλος λαμπρό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, άρα έκριναν σωστό να την «τιμήσουν» με αυτόν τον παράδοξο τρόπο; Ή σκέφτηκαν απλώς ότι για να υπάρξει μιαν ώρα αρχύτερα ο -τόσο επιθυμητός, υποτίθεται- πολυφωνικός πολιτισμός, πρέπει να σβηστεί μια χρήσιμη φωνή για λίγα μάρκα; Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ