ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (21-07-99)

Χειμωνιάτικη σούπα
Αφόρητη πλέον αυτή η σύγχυση των εποχών που γίνεται στη μικρή οθόνη λόγω των επαναλήψεων. Εβλεπα πάλι προχθές σειρές, όπου οι πρωταγωνιστές φορούσαν τα βαριά ολόμαλλα και έβγαζα καντήλες και φαντάζομαι πως το ίδιο συμβαίνει, σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να αισθάνονται τις εποχές, που αρνούνται να χάσουν την επαφή με τις αλλαγές της θερμοκρασίας και της ατμόσφαιρας, που απολαμβάνουν τις διαφοροποιήσεις των καιρικών συνθηκών, γιατί η ποικιλία είναι η χαρά της ανθρώπινης ζωής. Αυτό που μου φαίνεται ασυγχώρητο στην τηλεόραση, είναι που μέσα στον απόλυτο κυνισμό του εμπορικού κέρδους γίνονται όλα ένα μείγμα, ένα μπλάστρι από πηχτό χυλό, όπου τίποτε δεν ξεχωρίζει, και πολύ περισσότερο οι αλλαγές των εποχών, αυτή η μοναδική λειτουργία της φύσης με την οποία συντονίζεται και ο ανθρώπινος οργανισμός. Κι όμως ουδείς ενδιαφέρεται για τη μελαγχολία που μπορεί να προκαλέσει αυτή η παράταση της μίας και μόνης εποχής, για την ανατροπή των βιολογικών ρυθμών, για την αίσθηση πως όλα παραμένουν ακίνητα άρα κι εμείς ως όντα, δηλαδή σχεδόν πεθαμένοι. Υπερβολές; Κι όμως, κάποτε είχαν σημασία για την ευτυχία της καθημερινότητας οι αλλαγές του καιρού, η γλυκιά αναμονή που προηγείται κάθε εποχής και μετά η υποδοχή, η αλλαγή της διατροφής, οι διαφορετικές γεύσεις και τα αρώματα, μήλο και πορτοκάλι τον χειμώνα, καρπούζι και αγγουροντομάτα το κατακαλόκαιρο και ακόμη οι μυρωδιές στον αέρα, τα σπάρτα με την πιπεράτη μυρωδιά στα νησιά, μόλις πιάσει η πρώτη ζέστη, το πεύκο ανακατεμένο με τη θαλασσινή μυρωδιά, άντε και το καλαμαράκι από δίπλα Πώς να ξεφύγει η ψυχή του ανθρώπου, να γίνει καλοκαιρινή, ανέμελη, όταν το ρολόι του χρόνου μοιάζει κολλημένο σε μία μόνον εποχή, εκεί στην οθόνη της τηλεόρασης, όταν λείπει το φυσικό ντεκόρ από τον κόσμο μας, όταν όλες οι ημέρες μοιάζουν ίδιες - χρυσός κανόνας της γιάπικης βίβλου που τρέλανε μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων κάνοντάς τους να πιστέψουν πως η ευτυχία είναι μόνον στην εργασία και για να διευκολυνθούν βάλθηκαν να πιστεύουν πως όλες οι εποχές είναι ίδιες ή μάλλον όλες είναι μία, μόνον ο χειμώνας, γιατί έτσι αποκλείονται οι διακοπές. Τέλος πάντων, οι τέσσερις εποχές δεν είναι μια λεπτομέρεια που μπορούμε να προσπεράσουμε, είναι ανάγκη της ψυχής και του νου. Μεταξύ βέβαια, όλων αυτών των παράδοξων και ακραίων που αντικρίζουμε καθημερινώς στην μικρή οθόνη και που έχουν αλλάξει τους όρους με τους οποίους διαπραγματευόμαστε την πραγματικότητα, οι αλλαγές των εποχών φαίνονται στ' αλήθεια μια μικρή λεπτομέρεια άχρηστη για τις ανάγκες του θεάματος, όπως άλλωστε όλα τα ανθρώπινα, όπως η ίδια η αλήθεια της ζωής.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (21-07-99)
Χειμωνιάτικη σούπα	Αφόρητη πλέον αυτή η σύγχυση των εποχών που γίνεται στη μικρή οθόνη λόγω των επαναλήψεων. Εβλεπα πάλι προχθές σειρές, όπου οι πρωταγωνιστές φορούσαν τα βαριά ολόμαλλα και έβγαζα καντήλες και φαντάζομαι πως το ίδιο συμβαίνει, σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να αισθάνονται τις εποχές, που αρνούνται να χάσουν την επαφή με τις αλλαγές της θερμοκρασίας και της ατμόσφαιρας, που απολαμβάνουν τις διαφοροποιήσεις των καιρικών συνθηκών, γιατί η ποικιλία είναι η χαρά της ανθρώπινης ζωής. Αυτό που μου φαίνεται ασυγχώρητο στην τηλεόραση, είναι που μέσα στον απόλυτο κυνισμό του εμπορικού κέρδους γίνονται όλα ένα μείγμα, ένα μπλάστρι από πηχτό χυλό, όπου τίποτε δεν ξεχωρίζει, και πολύ περισσότερο οι αλλαγές των εποχών, αυτή η μοναδική λειτουργία της φύσης με την οποία συντονίζεται και ο ανθρώπινος οργανισμός. Κι όμως ουδείς ενδιαφέρεται για τη μελαγχολία που μπορεί να προκαλέσει αυτή η παράταση της μίας και μόνης εποχής, για την ανατροπή των βιολογικών ρυθμών, για την αίσθηση πως όλα παραμένουν ακίνητα άρα κι εμείς ως όντα, δηλαδή σχεδόν πεθαμένοι. Υπερβολές; Κι όμως, κάποτε είχαν σημασία για την ευτυχία της καθημερινότητας οι αλλαγές του καιρού, η γλυκιά αναμονή που προηγείται κάθε εποχής και μετά η υποδοχή, η αλλαγή της διατροφής, οι διαφορετικές γεύσεις και τα αρώματα, μήλο και πορτοκάλι τον χειμώνα, καρπούζι και αγγουροντομάτα το κατακαλόκαιρο και ακόμη οι μυρωδιές στον αέρα, τα σπάρτα με την πιπεράτη μυρωδιά στα νησιά, μόλις πιάσει η πρώτη ζέστη, το πεύκο ανακατεμένο με τη θαλασσινή μυρωδιά, άντε και το καλαμαράκι από δίπλα Πώς να ξεφύγει η ψυχή του ανθρώπου, να γίνει καλοκαιρινή, ανέμελη, όταν το ρολόι του χρόνου μοιάζει κολλημένο σε μία μόνον εποχή, εκεί στην οθόνη της τηλεόρασης, όταν λείπει το φυσικό ντεκόρ από τον κόσμο μας, όταν όλες οι ημέρες μοιάζουν ίδιες - χρυσός κανόνας της γιάπικης βίβλου που τρέλανε μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων κάνοντάς τους να πιστέψουν πως η ευτυχία είναι μόνον στην εργασία και για να διευκολυνθούν βάλθηκαν να πιστεύουν πως όλες οι εποχές είναι ίδιες ή μάλλον όλες είναι μία, μόνον ο χειμώνας, γιατί έτσι αποκλείονται οι διακοπές. Τέλος πάντων, οι τέσσερις εποχές δεν είναι μια λεπτομέρεια που μπορούμε να προσπεράσουμε, είναι ανάγκη της ψυχής και του νου. Μεταξύ βέβαια, όλων αυτών των παράδοξων και ακραίων που αντικρίζουμε καθημερινώς στην μικρή οθόνη και που έχουν αλλάξει τους όρους με τους οποίους διαπραγματευόμαστε την πραγματικότητα, οι αλλαγές των εποχών φαίνονται στ' αλήθεια μια μικρή λεπτομέρεια άχρηστη για τις ανάγκες του θεάματος, όπως άλλωστε όλα τα ανθρώπινα, όπως η ίδια η αλήθεια της ζωής. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ