ΣΤΑΣΕΙΣ (21-07-99)

Της Σελήνης
Αρκετοί, όπου γης, εξακολουθούν να μην πιστεύουν ότι ο Νιλ Αρμστρονγκ πάτησε τη Σελήνη, τριάντα χρόνια πριν. Δεν παρακινήθηκαν, πάντως, από τα ρεφλέξ της θρησκοληψίας (υπό το πρίσμα της οποίας η έξοδος στο Διάστημα συνιστούσε βλάσφημη εμπλοκή στον θεϊκό σχεδιασμό) ή κάποιου αφελούς αντιαμερικανισμού ώστε να μην εμπιστευθούν την εικόνα (άλλωστε, τον καιρό εκείνο η τηλεόραση ήταν είδος υπερπολυτελείας σε χώρες όπως η δική μας). Και βέβαια, οι αρνητές δεν παρασύρθηκαν από τους ψιθυριστές που χαρακτήριζαν πολιτική μπλόφα την όλη υπόθεση, και οι οποίοι, χρόνια μετά, είδαν τις φήμες τους να γίνονται σενάριο «απομυθοποιητικής» αμερικανικής ταινίας. Απλώς δεν ήταν εύκολο να χωρέσει ο νους το μικρό-μέγιστο βήμα, το οποίο, καίτοι απόρροια πολιτικών επιθυμιών παρά αμιγών επιστημονικών αναζητήσεων, μετατόπισε θεαματικά τον άνθρωπο, και όχι μονάχα στο χώρο, αλλά, κυρίως αυτό, στο χρόνο. Το 1969 ήταν μια προκαταβολή της τρίτης μετά Χριστόν χιλιετίας. Ενός άλλου είδους αρνητές είναι όσοι (Αμερικανοί κυρίως) ισχυρίζονται ότι τίποτε το αυθεντικό δεν έφτασε ώς το κοινό. Τα πάντα, λένε, οι εικόνες και οι επικοινωνίες των αστροναυτών με τη NASA, πέρασαν επιμελέστατα από τον ηθμό όσων συνωμοτούν και αποκρύπτουν την αλήθεια. Και ποια η αλήθεια, κατά το σενάριο των «αναθεωρητών»; Οτι μόλις προσσεληνώθηκε το «Απόλλων», βρήκε να τον περιμένουν αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα, ούφο, πάνω-κάτω σαν κι αυτά που έβλεπε παλαιότερα ο βοσκός στις σάτιρες του Χάρρυ Κλυνν. Οτι νοήμονα όντα από το υπερπέραν κατατρόμαξαν τους γήινους επισκέπτες της Σελήνης, προπάντων δε τον Μπαζ Ολντριν, γι' αυτό κι εκείνος περιέπεσε αργότερα στην κατάθλιψη και τον αλκοολισμό και όχι επειδή ήταν δεύτερος (δηλαδή «τίποτε», κατά τα αμερικανικά δόγματα) σε ένα ανεπανάληπτο εγχείρημα. Και ότι, ιδού η σοβαρότερη απόκρυψη, η Σελήνη δεν είναι φυσικό αδερφάκι της Γης αλλά κατασκεύασμα εξωγήινων, που χρησιμοποιούν το κούφιο εσωτερικό της σαν βάση τους, ώσπου να αποφασίσουν να κατέβουν στον ασήμαντο πλανήτη μας και είτε να μας σώσουν είτε να μας εξοντώσουν (εδώ οι σεναριογράφοι διχάζονται, ανάλογα με τις εσχατολογικές τους προτιμήσεις). Τίποτε το παράδοξο. Οι περισσότεροί μας ερμηνεύουμε τα γήινα (τα προσωπικά μας, τα ελληνικά, τα οικουμενικά) στηριζόμενοι αποκλειστικά στη «λογική» της συνωμοσίας. Το ταξίδι του «Απόλλωνα» μας προσέφερε τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε τις ίδιες τυφλές θεωρίες σε συμπαντικό επίπεδο. Αλλιώς πώς θα παραμέναμε «κορωνίδα»;
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (21-07-99)
Της Σελήνης	Αρκετοί, όπου γης, εξακολουθούν να μην πιστεύουν ότι ο Νιλ Αρμστρονγκ πάτησε τη Σελήνη, τριάντα χρόνια πριν. Δεν παρακινήθηκαν, πάντως, από τα ρεφλέξ της θρησκοληψίας (υπό το πρίσμα της οποίας η έξοδος στο Διάστημα συνιστούσε βλάσφημη εμπλοκή στον θεϊκό σχεδιασμό) ή κάποιου αφελούς αντιαμερικανισμού ώστε να μην εμπιστευθούν την εικόνα (άλλωστε, τον καιρό εκείνο η τηλεόραση ήταν είδος υπερπολυτελείας σε χώρες όπως η δική μας). Και βέβαια, οι αρνητές δεν παρασύρθηκαν από τους ψιθυριστές που χαρακτήριζαν πολιτική μπλόφα την όλη υπόθεση, και οι οποίοι, χρόνια μετά, είδαν τις φήμες τους να γίνονται σενάριο «απομυθοποιητικής» αμερικανικής ταινίας. Απλώς δεν ήταν εύκολο να χωρέσει ο νους το μικρό-μέγιστο βήμα, το οποίο, καίτοι απόρροια πολιτικών επιθυμιών παρά αμιγών επιστημονικών αναζητήσεων, μετατόπισε θεαματικά τον άνθρωπο, και όχι μονάχα στο χώρο, αλλά, κυρίως αυτό, στο χρόνο. Το 1969 ήταν μια προκαταβολή της τρίτης μετά Χριστόν χιλιετίας. Ενός άλλου είδους αρνητές είναι όσοι (Αμερικανοί κυρίως) ισχυρίζονται ότι τίποτε το αυθεντικό δεν έφτασε ώς το κοινό. Τα πάντα, λένε, οι εικόνες και οι επικοινωνίες των αστροναυτών με τη NASA, πέρασαν επιμελέστατα από τον ηθμό όσων συνωμοτούν και αποκρύπτουν την αλήθεια. Και ποια η αλήθεια, κατά το σενάριο των «αναθεωρητών»; Οτι μόλις προσσεληνώθηκε το «Απόλλων», βρήκε να τον περιμένουν αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα, ούφο, πάνω-κάτω σαν κι αυτά που έβλεπε παλαιότερα ο βοσκός στις σάτιρες του Χάρρυ Κλυνν. Οτι νοήμονα όντα από το υπερπέραν κατατρόμαξαν τους γήινους επισκέπτες της Σελήνης, προπάντων δε τον Μπαζ Ολντριν, γι' αυτό κι εκείνος περιέπεσε αργότερα στην κατάθλιψη και τον αλκοολισμό και όχι επειδή ήταν δεύτερος (δηλαδή «τίποτε», κατά τα αμερικανικά δόγματα) σε ένα ανεπανάληπτο εγχείρημα. Και ότι, ιδού η σοβαρότερη απόκρυψη, η Σελήνη δεν είναι φυσικό αδερφάκι της Γης αλλά κατασκεύασμα εξωγήινων, που χρησιμοποιούν το κούφιο εσωτερικό της σαν βάση τους, ώσπου να αποφασίσουν να κατέβουν στον ασήμαντο πλανήτη μας και είτε να μας σώσουν είτε να μας εξοντώσουν (εδώ οι σεναριογράφοι διχάζονται, ανάλογα με τις εσχατολογικές τους προτιμήσεις). Τίποτε το παράδοξο. Οι περισσότεροί μας ερμηνεύουμε τα γήινα (τα προσωπικά μας, τα ελληνικά, τα οικουμενικά) στηριζόμενοι αποκλειστικά στη «λογική» της συνωμοσίας. Το ταξίδι του «Απόλλωνα» μας προσέφερε τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε τις ίδιες τυφλές θεωρίες σε συμπαντικό επίπεδο. Αλλιώς πώς θα παραμέναμε «κορωνίδα»; Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ