ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (21-07-99)
Η ώρα της Συρίας	Η αναμενόμενη έναρξη του συροϊσραηλινού διαλόγου αποτελεί για τη Δαμασκό μια συνολική πρόκληση, μια πρόκληση που αγγίζει την ίδια την ταυτότητα του μπααθικού καθεστώτος αλλά και την ίδια την ενότητα της χώρας... Από τότε που η Συρία κατέστη ανεξάρτητο κράτος, δεν έπαυσε να οραματίζεται την αποκατάσταση της ενότητας της «Μεγάλης Συρίας», την πραγμάτωση ενός αλυτρωτικού οράματος που περιελάμβανε το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, αλλά και την περιοχή της Αλεξανδρέττας στην Τουρκία. Ο συριακός-αραβικός εθνικισμός και ειδικότερα η πολιτική απέναντι στο Λίβανο και την παλαιστινιακή αντίσταση μπορούν να ερμηνευθούν μόνον σε συνάρτηση με το όραμα της «Μεγάλης Συρίας». Την αδιαπραγμάτευτη και αδιάλλακτη ταύτιση με αυτό το όραμα επέλεξε η αλαουιτική μειοψηφία που κυριαρχεί στη χώρα από την άνοδο του Ασαντ στην εξουσία, τον Οκτώβριο του 1970, για να στερεώσει την εξουσία της και να εξουδετερώσει την αμφισβήτηση της σουνιτικής πλειοψηφίας που εκφραζόταν μέσα από τις διάφορες μορφές του πολιτικού Ισλάμ. Ετσι δημιουργήθηκε η πιο σκληρή εκδοχή του αραβικού εθνικισμού που αντέστρεψε τα δεδομένα. Οι εσωτερικοί παράγοντες αστάθειας αποδυναμώθηκαν και η Δαμασκός διεκδίκησε και διεκδικεί πρωτεύουσα θέση στους ενδοαραβικούς συσχετισμούς. Η κατάρευση της ΕΣΣΔ, η πολεμική σύγκρουση στον Κόλπο και πάνω από όλα η διμερής στρατιωτική συνεργασία Ισραήλ -Τουρκίας δημιούργησαν νέα δεδομένα. Ετσι τον Οκτώβριο του 1998, η Δαμασκός υπέκυψε στο τουρκικό τελεσίγραφο εκδιώκοντας τον Οτσαλάν και περιστέλλοντας τις δραστηριότητες του ΡΚΚ. Με αυτά τα δεδομένα, η Δαμασκός ετοιμάζεται να επαναρχίσει τη διαπραγμάτευση με το Τελ Αβίβ, που είχε μείνει μετέωρη από την εποχή της δολοφονίας του Ράμπιν. Ζητούμενο δεν είναι τόσο η μία ή η άλλη φόρμουλα επιστροφής του Γκολάν, αλλά οι επιπτώσεις μιας συροϊσραηλινής εξομάλυνσης στη σταθερότητα του μπααθικού καθεστώτος, μια σταθερότητα συνυφασμένη με την ενότητα της ίδιας της χώρας. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ