ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (13-07-99)
Ερασιτεχνισμοί	Εδωσε και επισήμως τις λίστες με τους «επιτυχόντες» ραδιοφωνικούς σταθμούς το ΕΣΡ, αφού είχε προηγηθεί ένα όργιο φημών και παραπληροφόρησης, το οποίο όχι μόνο δεν κατάφερε να συγκρατήσει, αλλά και την τελευταία στιγμή χειροτέρεψε τη «σαλάτα» με το να μοιράσει λίστες με τυπογραφικό λάθος. Την πλήρωσε, βέβαια, μια απλή υπάλληλος, η οποία τύπωσε τη λανθασμένη λίστα, αλλά αυτές οι δουλειές δεν γίνονται έτσι. Είναι πολύ σοβαρές για να αφήνονται σε «διαρροές πληροφοριών» ή σε χειρισμούς και διανομές που θα αναλάβει απλώς μια γραμματεία· είναι πολύτιμες για τη δημοκρατία για να μη διπλοελέγχονται υπευθύνως από τα ίδια τα μέλη του ΕΣΡ, ώστε να μην υπάρξουν λανθασμένες δημοσιεύσεις, οι οποίες «επιδιορθώνονται» εκ των υστέρων και σαν να μη φτάνουν τα πλήγματα που έχει δεχθεί ο θεσμός στην προσπάθειά του να επιβάλλει το κύρος του, ροκανίζει μόνο του το ΕΣΡ τη θέση του με μια απρογραμμάτιστη και ερασιτεχνική διαδικασία ενημέρωσης, που άφησε πολλά κενά και περιθώρια για λάθη. Ολο αυτό, λυπάμαι, αλλά μάλλον καφενείο θυμίζει και όχι την προσεκτική και σοβαρή λειτουργία ενός θεσμού, που αξίζει να στηριχθεί για να δημιουργήσει τις βάσεις εξορθολογισμού του ραδιοτηλεοπτικού χάους. Ε, να αυτά σου κάνουν οι θερινές διακοπές, χάνεις τα τηλεοπτικά πανηγύρια, όπως είναι, για παράδειγμα, οι μεγαλόπρεποι γάμοι έκπτωτων μοναρχών, που έχουν πάντα το καλύτερο χάζι. Τέτοια θεάματα είναι η χαρά του τηλεθεατή και η απόλαυση του κουτσομπόλη, για να μην πω πως είναι και η ανακούφιση της νοικοκυράς, η οποία βλέπει πως στις οικογένειες των γαλαζοαίματων ευδοκιμούν και οι ευτραφείς και οι κακοσουλούπωτες και οι κακοντυμένες και, τέλος πάντων, η εικόνα απέχει από τις ζωγραφιές των παραμυθιών. Δύο εκπομπές πρόλαβα να δω στο Seven, της κ. Ράγιου και του κ. Φυσσούν, και οι δύο σαν πειραματική επαρχιακή τηλεόραση ήταν, χωρίς ρυθμό, χωρίς λάμψη, πληκτικές, αμήχανες, με φτηνή αισθητική, αγωνίζονταν και οι δυο ανεπιτυχώς να βρουν λόγο ύπαρξης σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Η παρουσίαση μιας εκπομπής, όσο κι αν φαίνεται ότι απαιτεί τα ελάχιστα, ακόμη και αυτά χρειάζονται μια στοιχειώδη οργάνωση, που αν δεν την καταφέρνει ο ίδιος ο παρουσιαστής την αναλαμβάνουν άλλοι. Επίσης ο παρουσιαστής πρέπει να βρει το ρόλο που θα παίξει, την προσωπικότητα που θα προβάλλει -και πάλι αν δεν τα καταφέρνε ο ίδιος, πρέπει να το κάνει η ομάδα παραγωγής για λογαριασμό του- και να ακολουθεί πιστά τους κανόνες. Αν είναι να κάνει τον ευαισθητοποιημένο, ανθρωπιστή, υπέρμαχο των κατατρεγμένων Σέρβων, για παράδειγμα, πρέπει να δοκιμάσει στον καθρέφτη με ποιον τρόπο θα γίνει πειστικός, να 'χει σκεφτεί τι σημαίνει αυτό, αλλιώς καταντάει σαν την κ. Ράγιου, τόσο ψεύτικος που φέρνει γέλια. Εφόσον ορισμένοι επιμένουν να κάνουν τηλεόραση γιατί δεν τους βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει, κάτι ελαφρύ για παράδειγμα, με τα χαχανά του, με τα φρου-φρου και τα ντεκολτέ του, με τις χλιδάτες μπουρμπουλήθρες του, κάτι σαν Μενεγάκη δηλαδή, άσχημα είναι; Τι μανία όλοι με τα βαρύγδουπα και τα δημοσιογραφιλίκια και τις εκπομπές λόγου. Γι' αυτές χρειάζεται, όσο να 'ναι, να ξέρεις και να μιλάς - εκτός κειμένου εννοείται. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ