ΣΚΕΨΕΙΣ (13-07-99)

Ροκ επιθυμίες
Κάθε γεγονός μείζονος τοπικής σημασίας αποτελεί θέμα για γκάλοπ, για μικρές και μεγάλες διαφωνίες. Οσο πιο συγκεκριμένη η εμβέλεια και η θεματική του γεγονότος τόσο πιο γενικότροπη η αντιμετώπιση. Οπως με το φεστιβάλ Ροκγουέιβ, ας πούμε, που άρχισε χθες. Για να δείχνει πιο εξωτικό το φεστιβάλ, διάφοροι υπουργοί, βουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίου καλούνται να προσδιορίσουν τη σχέση τους με τη ροκ σκηνή. Οι απαντήσεις τους έχουν ενδιαφέρον για έναν λόγο κυρίως: επειδή συγκρούονται θεαματικά με την ιδεολογία της ροκ δημιουργώντας διασκεδαστικά «ανέκδοτα». Ενα από τα πιο αναπάντεχα ακούστηκε από τον κ. Κώστα Ζουράρι: «Βεβαίως και δεν θα πάω γιατί δεν μου αρέσει η ηχορρύπανση. Η ροκ μουσική χαρακτηρίζεται από μια φτωχή αρμονική μελωδική γραμμή, πάμφτωχη ρυθμική αγωγή και πεισιθανάτιο μηδενιστικό στίχο, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική μουσική παράδοση». Ο καθένας με τις απόψεις του. Γιατί όμως η ροκ προκαλεί τέτοιο πυρετό σκέψης; Πότε τα μέλη της κυβέρνησης πλέκουν -ψηφοθηρικά αλλά και βαθύτατα ανθρώπινα, γιατί όχι;- το εγκώμιο της χαμένης τους νεότητας, πότε οι νεοορθόδοξοι αντιρρησίες συγχύζονται· κανείς τελικά δεν αντιμετωπίζει μια ροκ συναυλία χωρίς να ξοδέψει φαιά ουσία. Οποιος έχει μεγαλώσει με ροκ δεν σκέφτεται τόσο πολύ πριν πάει σε μια συναυλία. Απλώς πηγαίνει με φυσικό τρόπο, σαν να βγήκε περίπατο. Δεν είναι τυχαίο ότι η ροκ μουσική διαμορφώνει εδώ και δεκαετίες την εφηβική συνείδηση. Και ως γνωστόν, έφηβος δεν γίνεσαι με προσπάθεια. Είναι μια κατάσταση του σώματος και του μυαλού με συγκεκριμένη διάρκεια. Ωστόσο, πώς να μείνεις απαθής απέναντι σε ανθρώπους που ποτέ δεν γερνάνε; Βλέποντας την Πάτι Σμιθ στις αφίσες του φεστιβάλ, αγριωπή και ξεχτένιστη, με καρό σακάκια έτοιμα να διαλυθούν, μοιραία θυμάσαι τα χρόνια που κυκλοφορούσες κι εσύ σαν άγριος λύκος ή ζεις με τις τύψεις σου επειδή ποτέ δεν αγρίεψες όσο θα ήθελες. Και τότε, είναι φυσικό να νοσταλγείς ή να θυμώνεις, να θαυμάζεις ή να απορείς, κατά περίπτωση. Γιατί η ροκ αυτό κάνει, αυτό έχει τη δύναμη να κάνει: σε παίρνει από το γραφείο, το διακοσμημένο σαλόνι, την καλοσχεδιασμένη ζωή και σε ρίχνει στη δίνη απραγματοποίητων και γι' αυτό επικίνδυνων επιθυμιών.
Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (13-07-99)
Ροκ επιθυμίες	Κάθε γεγονός μείζονος τοπικής σημασίας αποτελεί θέμα για γκάλοπ, για μικρές και μεγάλες διαφωνίες. Οσο πιο συγκεκριμένη η εμβέλεια και η θεματική του γεγονότος τόσο πιο γενικότροπη η αντιμετώπιση. Οπως με το φεστιβάλ Ροκγουέιβ, ας πούμε, που άρχισε χθες. Για να δείχνει πιο εξωτικό το φεστιβάλ, διάφοροι υπουργοί, βουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίου καλούνται να προσδιορίσουν τη σχέση τους με τη ροκ σκηνή. Οι απαντήσεις τους έχουν ενδιαφέρον για έναν λόγο κυρίως: επειδή συγκρούονται θεαματικά με την ιδεολογία της ροκ δημιουργώντας διασκεδαστικά «ανέκδοτα». Ενα από τα πιο αναπάντεχα ακούστηκε από τον κ. Κώστα Ζουράρι: «Βεβαίως και δεν θα πάω γιατί δεν μου αρέσει η ηχορρύπανση. Η ροκ μουσική χαρακτηρίζεται από μια φτωχή αρμονική μελωδική γραμμή, πάμφτωχη ρυθμική αγωγή και πεισιθανάτιο μηδενιστικό στίχο, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική μουσική παράδοση». Ο καθένας με τις απόψεις του. Γιατί όμως η ροκ προκαλεί τέτοιο πυρετό σκέψης; Πότε τα μέλη της κυβέρνησης πλέκουν -ψηφοθηρικά αλλά και βαθύτατα ανθρώπινα, γιατί όχι;- το εγκώμιο της χαμένης τους νεότητας, πότε οι νεοορθόδοξοι αντιρρησίες συγχύζονται· κανείς τελικά δεν αντιμετωπίζει μια ροκ συναυλία χωρίς να ξοδέψει φαιά ουσία. Οποιος έχει μεγαλώσει με ροκ δεν σκέφτεται τόσο πολύ πριν πάει σε μια συναυλία. Απλώς πηγαίνει με φυσικό τρόπο, σαν να βγήκε περίπατο. Δεν είναι τυχαίο ότι η ροκ μουσική διαμορφώνει εδώ και δεκαετίες την εφηβική συνείδηση. Και ως γνωστόν, έφηβος δεν γίνεσαι με προσπάθεια. Είναι μια κατάσταση του σώματος και του μυαλού με συγκεκριμένη διάρκεια. Ωστόσο, πώς να μείνεις απαθής απέναντι σε ανθρώπους που ποτέ δεν γερνάνε; Βλέποντας την Πάτι Σμιθ στις αφίσες του φεστιβάλ, αγριωπή και ξεχτένιστη, με καρό σακάκια έτοιμα να διαλυθούν, μοιραία θυμάσαι τα χρόνια που κυκλοφορούσες κι εσύ σαν άγριος λύκος ή ζεις με τις τύψεις σου επειδή ποτέ δεν αγρίεψες όσο θα ήθελες. Και τότε, είναι φυσικό να νοσταλγείς ή να θυμώνεις, να θαυμάζεις ή να απορείς, κατά περίπτωση. Γιατί η ροκ αυτό κάνει, αυτό έχει τη δύναμη να κάνει: σε παίρνει από το γραφείο, το διακοσμημένο σαλόνι, την καλοσχεδιασμένη ζωή και σε ρίχνει στη δίνη απραγματοποίητων και γι' αυτό επικίνδυνων επιθυμιών. Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ