ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (13-07-99)
Συνθήματα	Πόσο χρόνο διαρκεί ή, καλύτερα, αντέχει μια επανάσταση; Και ακόμη: Πόσο είναι διατεθειμένοι οι επαναστάτες να περιμένουν για να δουν να υλοποιούνται τα οράματα που τους ενέπνευσαν; Αυτές τις απαντήσεις ζητούν οι σημερινοί φοιτητές στους δρόμους και τις πλατείες της Τεχεράνης, παιδιά εκείνων των φοιτητών που πριν από 20 χρόνια κατέβηκαν στις ίδιες τις πλατείες, έδιωξαν τον σάχη και την αυλή του με ό,τι όλοι μαζί αντιπροσώπευαν, και έφεραν τον αγιατολάχ Χομεϊνί από το Παρίσι, πρώτα για να ξεριζώσει το κακό, να συσπειρώσει το λαό έναντι των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, να βάλει τη χώρα στην ισλαμική ορθοδοξία και να οδηγήσει, στη συνέχεια, όλους μαζί στη δημοκρατία. Περίμεναν 20 χρόνια και πρόσφατα βρήκαν στο πρόσωπο του παλαιικά εκλεγμένου προέδρου της χώρας, Μοχάμεντ Χαταμί, τον ηγέτη που θα τους οδηγούσε στο δρόμο που δεν πρόλαβε ο Χομεϊνί. Μόνο που λογάριασαν χωρίς τον μη εκλεγμένο διάδοχο του μεγάλου κληρικού ηγέτη, τον αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Ο οποίος εννοεί να θεωρεί τη χώρα του σε καθεστώς μόνιμης επανάστασης, επιμένει να είναι ο Υπέρτατος Οδηγός του Ιράν, υποστηρίζοντας αυτήν την ιδιότητα με την απόλυτη διοίκηση όχι μόνον του υπερσυντηρητικού ιερατείου, αλλά και των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και των φανατικών «Πασνταράν», των ακόμη και σήμερα «Φρουρών της Επανάστασης». «Ηρθε η Αλήθεια και ό,τι ήταν μάταιο διαλύθηκε. Στην πραγματικότητα ό,τι είναι μάταιο είναι καταδικασμένο να πεθάνει». Αυτό ήταν το σύνθημα του 1979 και απευθυνόταν στον σάχη. Το ίδιο σύνθημα απευθύνεται και στους συντηρητικούς του σημερινού καθεστώτος, με τις προσθήκες «Θάνατος στο δεσποτισμό» και «Χαμενεΐ, πρέπει να φύγεις», και με τη βεβαιότητα ότι η Δεύτερη Ισλαμική Δημοκρατία, που θέλουν οι φοιτητές, απαιτεί θυσίες και αίμα, όπως συνέβη και με την Πρώτη. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ