ΣΤΑΣΕΙΣ (09-07-99)

Το μπουφάν
Σωστά. Ο νόμος είναι νόμος. Χρόνια και χρόνια μας το λένε οι πεπειραμένοι, χρόνια και χρόνια το επαναλαμβάνουμε κι εμείς, μήπως και το πιστέψουμε. Κατά ατυχή σύμπτωση όμως, ο νόμος συγγενεύει με τη νομή, με τη βοσκή, κι ίσως γι' αυτό συνεχίζει να μοιράζει τους απέναντί του σε ποιμενάρχες αφενός, σε μαύρα πρόβατα αφετέρου. Για τους ποιμένες λοιπόν ο νόμος είναι νόμος, τουτέστιν δρόμος ομαλότατος, ορθάνοιχτος, στρωμένος δαφνοπέταλα. Για τα πρόβατα της απωλείας ο νόμος είναι τρόμος, και δυστυχώς δεν πρόκειται για ελαφρόκαρδα λογοπαίγνια. Να, ένα τέτοιο ζωάκι που πρέπει να το διώξουμε από το χρηστότατο κοπάδι μας, ένα τέτοιο ζωάκι που πάνω του οφείλουμε και (κυρίως αυτό) δικαιούμαστε να ασκήσουμε όλη μας τη νόμιμη βία είναι ο Χρήστος Λεμπέσης. Που ατύχησε μια φορά, πέφτοντας στην εξάρτηση των ουσιών, και ατύχησε δεύτερη όταν πίστεψε ότι θα μπορέσει, με τη βοήθεια της πολιτείας του και της κοινωνίας του, να απελευθερωθεί από την εξάρτηση. Και πάλεψε ο άνθρωπος. Βρήκε μια χαραμάδα και την άνοιξε, να ξαναδεί τη ζωή. Και εντάχθηκε στο θεραπευτικό πρόγραμμα «18 Ανω», το χιλιοταλαιπωρημένο από τη γραφειοκρατία. Ξαναπήγε σχολείο στα είκοσί του. Αλλά δεν πρόλαβε τις προαγωγικές της Α‹ Λυκείου, γιατί κάποιοι έκριναν ότι έπρεπε πρώτα να μαθητεύσει στις ελληνικές φυλακές όπου, κατά κοινή αναγνώριση (ώς και οι υπουργοί το ομολογούν) είναι ευκολότερο να βρεις ναρκωτικά από ό,τι στην Ομόνοια. Τον βαραίνει αμάρτημα μέγα τον Χρήστο Λεμπέση και πρέπει να πληρώσει. Δυο χρόνια πριν, έκλεψε ένα μπουφάν. Ηταν χρήστης τότε, δηλαδή ένας άλλος άνθρωπος, ένας υπόδουλος άνθρωπος, αφού -το ξέρουμε δα όλοι, δικαστές, δικηγόροι, υπουργοί, «απλοί πολίτες»- και μισό ποτήρι κρασί παραπάνω αρκεί για να μας κάνει άλλους, αδύναμους, ηττημένους άλλους. Ενα μπουφάν είναι πράγματι σοβαρότατη κλοπή. Είκοσι, τριάντα χιλιάδες το λιγότερο. Αρα ο πέλεκυς πρέπει να πέσει βαρύς, βαρύτατος. Κι επειδή, πολιτισμένοι άνθρωποι εμείς, δεν γίνεται να επανέλθουμε στην τεχνική που ήταν του δικαιοδοτικού συρμού επί Χαμουραμπί, τότε που έκοβαν το χέρι του κλέφτη, ας του κόψουμε το νήμα που τον ξανασυνέδεσε με τη ζωή. Δεν είναι άλλωστε δύσκολο. Τον κλείνουμε στη φυλακή. Οσο για το μπουφάν, το δίνουμε στη Δικαιοσύνη μας να το φοράει στο εξής. Γιατί όσο και να μη βλέπει, νιώθει. Και κρυώνει. Ξεπάγιασε ήδη.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (09-07-99)
Το μπουφάν	Σωστά. Ο νόμος είναι νόμος. Χρόνια και χρόνια μας το λένε οι πεπειραμένοι, χρόνια και χρόνια το επαναλαμβάνουμε κι εμείς, μήπως και το πιστέψουμε. Κατά ατυχή σύμπτωση όμως, ο νόμος συγγενεύει με τη νομή, με τη βοσκή, κι ίσως γι' αυτό συνεχίζει να μοιράζει τους απέναντί του σε ποιμενάρχες αφενός, σε μαύρα πρόβατα αφετέρου. Για τους ποιμένες λοιπόν ο νόμος είναι νόμος, τουτέστιν δρόμος ομαλότατος, ορθάνοιχτος, στρωμένος δαφνοπέταλα. Για τα πρόβατα της απωλείας ο νόμος είναι τρόμος, και δυστυχώς δεν πρόκειται για ελαφρόκαρδα λογοπαίγνια. Να, ένα τέτοιο ζωάκι που πρέπει να το διώξουμε από το χρηστότατο κοπάδι μας, ένα τέτοιο ζωάκι που πάνω του οφείλουμε και (κυρίως αυτό) δικαιούμαστε να ασκήσουμε όλη μας τη νόμιμη βία είναι ο Χρήστος Λεμπέσης. Που ατύχησε μια φορά, πέφτοντας στην εξάρτηση των ουσιών, και ατύχησε δεύτερη όταν πίστεψε ότι θα μπορέσει, με τη βοήθεια της πολιτείας του και της κοινωνίας του, να απελευθερωθεί από την εξάρτηση. Και πάλεψε ο άνθρωπος. Βρήκε μια χαραμάδα και την άνοιξε, να ξαναδεί τη ζωή. Και εντάχθηκε στο θεραπευτικό πρόγραμμα «18 Ανω», το χιλιοταλαιπωρημένο από τη γραφειοκρατία. Ξαναπήγε σχολείο στα είκοσί του. Αλλά δεν πρόλαβε τις προαγωγικές της Α‹ Λυκείου, γιατί κάποιοι έκριναν ότι έπρεπε πρώτα να μαθητεύσει στις ελληνικές φυλακές όπου, κατά κοινή αναγνώριση (ώς και οι υπουργοί το ομολογούν) είναι ευκολότερο να βρεις ναρκωτικά από ό,τι στην Ομόνοια. Τον βαραίνει αμάρτημα μέγα τον Χρήστο Λεμπέση και πρέπει να πληρώσει. Δυο χρόνια πριν, έκλεψε ένα μπουφάν. Ηταν χρήστης τότε, δηλαδή ένας άλλος άνθρωπος, ένας υπόδουλος άνθρωπος, αφού -το ξέρουμε δα όλοι, δικαστές, δικηγόροι, υπουργοί, «απλοί πολίτες»- και μισό ποτήρι κρασί παραπάνω αρκεί για να μας κάνει άλλους, αδύναμους, ηττημένους άλλους. Ενα μπουφάν είναι πράγματι σοβαρότατη κλοπή. Είκοσι, τριάντα χιλιάδες το λιγότερο. Αρα ο πέλεκυς πρέπει να πέσει βαρύς, βαρύτατος. Κι επειδή, πολιτισμένοι άνθρωποι εμείς, δεν γίνεται να επανέλθουμε στην τεχνική που ήταν του δικαιοδοτικού συρμού επί Χαμουραμπί, τότε που έκοβαν το χέρι του κλέφτη, ας του κόψουμε το νήμα που τον ξανασυνέδεσε με τη ζωή. Δεν είναι άλλωστε δύσκολο. Τον κλείνουμε στη φυλακή. Οσο για το μπουφάν, το δίνουμε στη Δικαιοσύνη μας να το φοράει στο εξής. Γιατί όσο και να μη βλέπει, νιώθει. Και κρυώνει. Ξεπάγιασε ήδη. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ