ΑΚΙΣ (08-07-99)
Υποκρισίες...	Γιατί, άραγε, φοβάται την ιστορία η Δημοκρατία μας; Γιατί, αλήθεια, συνδέονται κάποια ανθρώπινα, κοινωνικού περιεχομένου, γεγονότα με τους θεσμούς; Παρακολουθεί η Κοινή Γνώμη με απορία την προσπάθεια πολιτικών φορέων να περιχαρακώσουν τη δημοκρατικότητά τους, επισείοντας την απειλή της διαγραφής και της ρίψεως «εις το πυρ το εξώτερον» οιουδήποτε αποπειραθεί να παραστεί στους γάμους της θυγατέρας του πρώην βασιλέως. Και απορεί κανείς με τη σύγχυση που έχει επικρατήσει, αναμεμειγμένη με λαϊκισμό και μικροκομματικά συμφέροντα. Δηλαδή σε τι θα βλάψει τη Δημοκρατία η παρουσία κάποιων, προσωπικών φίλων, στους γάμους, οι οποίοι κατέχουν πολιτικές θέσεις; Δεν είναι δεδομένη η λαϊκή ετυμηγορία για το πολιτειακό; Δεν έχει λυθεί οριστικά το θέμα απο εικοσιπενταετίας; Δεν είναι ξεκαθαρισμένο ότι η Ελλάς, χώρα της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, λειτουργεί υπό τους όρους του πολιτεύματος της προεδρευομένης Δημοκρατίας; Δεν εκλέγεται κανονικά ο Πρόεδρος κατά το Σύνταγμα απο τους εκπροσώπους του λαού; Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η υποκριτική στάση, αυτές οι «κορώνες» εντυπωσιασμού; Δεν μας φτάνει η μανία των μετονομασιών, που σχεδόν αφάνισε τα «καταραμένα» ονόματα απο οδούς και πλατείες; Δηλαδή γιατί δεν φοβούνται άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες που διατηρούν και τα παλάτια τους και τους δρόμους τους, που φέρουν ονομασίες πρώην βασιλέων; Η περίπτωση του Στρατή Στρατήγη είναι ενδεικτική. Και η προτίμησή του «να παραμείνει άνθρωπος παρά πρόεδρος» λέει πολλά. Κάποια στιγμή, η ενήλικη πλέον δημοκρατία μας πρέπει να πάψει να φοβάται το παρελθόν. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ