ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (30-06-99)

Καβγάδες προκάτ
Ακριβώς όπως πριν από μερικούς μήνες στήνονταν καβγάδες στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων με αφορμή τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και το μεν ένα το καταλάμβαναν υπερασπιστές της μιας πλευράς και το άλλο της άλλης, και οι δύο πάντως καλεσμένοι είχαν οπωσδήποτε θέσεις ακραίες, εμφανή δυσκινησία πνεύματος και εύκολο τον θυμό, με τον ίδιο τρόπο παρουσιάζεται τώρα το θέαμα «αύξηση της εγκληματικότητας λόγω Αλβανών». Στο ένα παράθυρο καλείται ένας Αλβανός είτε με «επίσημη» θέση, π.χ. ο πρόεδρος των εργαζομένων, είτε ένας απλός εργαζόμενος και από την άλλη εμφανίζεται ένας προσφάτως ληστευθείς, ο οποίος βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση. Από τη μια βρίσκεται ένας άνθρωπος που πρέπει να σηκώσει το βάρος της αξιοπρέπειας των συμπατριωτών του, όταν μετά βίας κατορθώνει καθημερινώς να υπερασπιστεί τη δική του μέσα σε κλίμα αυξανόμενης καχυποψίας και με δυσκολία στη χρήση της ελληνικής γλώσσας και από την άλλη ένας άνθρωπος που έχει πέσει θύμα ληστείας, τρομοκρατημένος, εξαγριωμένος με το δίκιο του, με τη σιγουριά ότι βρίσκεται στον τόπο του, ότι υπερασπίζεται την ιδιοκτησία του, μιλάει τη γλώσσα του και έχει τη συμπαράσταση, όπως είναι φυσικό, εκείνων που τον ακούν και τον νιώθουν. Ετσι προφανώς το δελτίο θεωρεί ότι υπηρετεί την αντικειμενικότητα και την αμεροληψία. Στην πραγματικότητα δεν υπηρετεί παρά την αναπαραγωγή των πιο ακραία συντηρητικών αντιλήψεων, εκείνων που καλλιεργούν κλίμα εχθρικό μεταξύ ντόπιων και ξένων, εκείνων που εξασφαλίζουν κλίμα θυμού και διατηρούν την αίσθηση του άδικου. Πιστεύει άραγε κανείς ότι μπορεί ποτέ να γίνει ψύχραιμος διάλογος, όπως επανειλημμένως ζητούσε ο κ. Ευαγγελάτος, μεταξύ δύο ανθρώπων εκ των οποίων ο ένας βρίσκεται «εξ ορισμού» εν αδίκω παρ' όλο που δεν ευθύνεται και ο άλλος είναι εκ των πραγμάτων ο αδικημένος; Ή μήπως φαντάζεται κανείς πως είναι ποτέ δυνατόν τέτοιου είδους εκρηκτικοί διάλογοι να καταλήξουν σε οποιοδήποτε ειρηνικό αποτέλεσμα; Τι θλιβερό θέαμα ήταν αυτά τα κρεατάκια που φιγουράριζαν σε κοινή θέα, σφιγμένα σε αθέατα μαγιουδάκια προχθές το βράδυ στον διαγωνισμό του Playboy. Ποιος θεωρεί ότι όλη αυτή η μαζική προσφορά γυναικείας γύμνιας έχει οτιδήποτε αισθητικά ωραίο; Πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν πρόσφατα στο μυαλό μας εκείνα τα πλάνα από τις κρεαταγορές με τα αζήτητα διοξινούχα κρέατα κρεμασμένα από τα τσιγκέλια να προκαλούν τους αγοραστές και να μην τους πείθουν. Εκείνη η σκηνή μάλιστα με τα δώδεκα οπίσθια που τρεμούλιαζαν προσπαθώντας να ισορροπήσουν σε ψηλοτάκουνα καθώς ανέβαιναν τη σκάλα του ξενοδοχείου ήταν η αποθέωση της κακογουστιάς και του φτηνού κιτς. Κρίμα, τόσα νιάτα και δροσιά ταπεινωμένα στα γούστα της μαζικής κατανάλωσης του φαστ φουντ ερωτισμού. Μπλιάχ!
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (30-06-99)
Καβγάδες προκάτ	Ακριβώς όπως πριν από μερικούς μήνες στήνονταν καβγάδες στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων με αφορμή τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και το μεν ένα το καταλάμβαναν υπερασπιστές της μιας πλευράς και το άλλο της άλλης, και οι δύο πάντως καλεσμένοι είχαν οπωσδήποτε θέσεις ακραίες, εμφανή δυσκινησία πνεύματος και εύκολο τον θυμό, με τον ίδιο τρόπο παρουσιάζεται τώρα το θέαμα «αύξηση της εγκληματικότητας λόγω Αλβανών». Στο ένα παράθυρο καλείται ένας Αλβανός είτε με «επίσημη» θέση, π.χ. ο πρόεδρος των εργαζομένων, είτε ένας απλός εργαζόμενος και από την άλλη εμφανίζεται ένας προσφάτως ληστευθείς, ο οποίος βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση. Από τη μια βρίσκεται ένας άνθρωπος που πρέπει να σηκώσει το βάρος της αξιοπρέπειας των συμπατριωτών του, όταν μετά βίας κατορθώνει καθημερινώς να υπερασπιστεί τη δική του μέσα σε κλίμα αυξανόμενης καχυποψίας και με δυσκολία στη χρήση της ελληνικής γλώσσας και από την άλλη ένας άνθρωπος που έχει πέσει θύμα ληστείας, τρομοκρατημένος, εξαγριωμένος με το δίκιο του, με τη σιγουριά ότι βρίσκεται στον τόπο του, ότι υπερασπίζεται την ιδιοκτησία του, μιλάει τη γλώσσα του και έχει τη συμπαράσταση, όπως είναι φυσικό, εκείνων που τον ακούν και τον νιώθουν. Ετσι προφανώς το δελτίο θεωρεί ότι υπηρετεί την αντικειμενικότητα και την αμεροληψία. Στην πραγματικότητα δεν υπηρετεί παρά την αναπαραγωγή των πιο ακραία συντηρητικών αντιλήψεων, εκείνων που καλλιεργούν κλίμα εχθρικό μεταξύ ντόπιων και ξένων, εκείνων που εξασφαλίζουν κλίμα θυμού και διατηρούν την αίσθηση του άδικου. Πιστεύει άραγε κανείς ότι μπορεί ποτέ να γίνει ψύχραιμος διάλογος, όπως επανειλημμένως ζητούσε ο κ. Ευαγγελάτος, μεταξύ δύο ανθρώπων εκ των οποίων ο ένας βρίσκεται «εξ ορισμού» εν αδίκω παρ' όλο που δεν ευθύνεται και ο άλλος είναι εκ των πραγμάτων ο αδικημένος; Ή μήπως φαντάζεται κανείς πως είναι ποτέ δυνατόν τέτοιου είδους εκρηκτικοί διάλογοι να καταλήξουν σε οποιοδήποτε ειρηνικό αποτέλεσμα; Τι θλιβερό θέαμα ήταν αυτά τα κρεατάκια που φιγουράριζαν σε κοινή θέα, σφιγμένα σε αθέατα μαγιουδάκια προχθές το βράδυ στον διαγωνισμό του Playboy. Ποιος θεωρεί ότι όλη αυτή η μαζική προσφορά γυναικείας γύμνιας έχει οτιδήποτε αισθητικά ωραίο; Πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν πρόσφατα στο μυαλό μας εκείνα τα πλάνα από τις κρεαταγορές με τα αζήτητα διοξινούχα κρέατα κρεμασμένα από τα τσιγκέλια να προκαλούν τους αγοραστές και να μην τους πείθουν. Εκείνη η σκηνή μάλιστα με τα δώδεκα οπίσθια που τρεμούλιαζαν προσπαθώντας να ισορροπήσουν σε ψηλοτάκουνα καθώς ανέβαιναν τη σκάλα του ξενοδοχείου ήταν η αποθέωση της κακογουστιάς και του φτηνού κιτς. Κρίμα, τόσα νιάτα και δροσιά ταπεινωμένα στα γούστα της μαζικής κατανάλωσης του φαστ φουντ ερωτισμού. Μπλιάχ! Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ