ΣΤΑΣΕΙΣ (30-06-99)

Βιαιόσφαιρα...
Παρενέβη λοιπόν στην Ιταλία κάποιος εισαγγελέας και έδωσε εντολή να αποσυρθεί πάραυτα από την αγορά ένα ψηφιακό παιγνίδι όπου πρωταγωνιστούν ζόμπι τρεφόμενα με σάρκες ανθρώπων, και στο οποίο ο στόχος του παίκτη, του πιτσιρικά εννοείται παίκτη, είναι προφανώς να καταβροχθίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να επιβιώσει ο ήρωάς του. Εξι εκατομμύρια αντίτυπα του παιγνιδιού έχουν πουληθεί ήδη, παγκοσμίως, και κάμποσα από αυτά στην Ελλάδα, που συμμετέχει ισοτίμως στην παραζάλη του πλέι στέισον. Κάπου, και κάπως, πρέπει να παίξουν και τα παιδιά. Κι αφού δεν υπάρχουν αυλές και αλάνες και χώροι ανοιχτοί, κλείνονται στο δωματιάκι τους και σκοτώνουν την ώρα τους -και την κοινωνικότητά τους, και τον ψυχισμό τους, αλλά αυτά είναι απλές «παράπλευρες ζημιές»- καταδιώκοντας φαντάσματα σε ποικίλου μεγέθους οθόνες. Πολλά από τα παιγνίδια συναρτούν τη θεαματικότητά τους με κάποια αθωότητα· ο ήρωας, ας πούμε ο δημοφιλέστατος Σούπερ Μάριο, δρέπει πόντους υπερπηδώντας εμπόδια και βάζοντάς τα με χαζούληδες δράκους που δεν φοβίζουν κανέναν - άλλωστε πώς να φοβηθεί η πιτσιρικαρία αν έχει δει έστω πέντε φορές το δελτίο ειδήσεων ή αν έχει βουτηχτεί στην «παιδική» κινηματογραφική παραγωγή, π.χ. στους ανθρωποφάγους χολιγουντιανούς δεινόσαυρους και Γκοντζίλες; Υπάρχουν όμως και παιγνίδια -επίσης δημοφιλή- απολύτως βασισμένα στην αποχαλινωμένη βία που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη φυσική βία που εκλύει το περιβάλλον του καθενός, και όπου ο φασματικός ήρωας οφείλει να γίνει φονιάς για να διαπρέψει και να γράψει το όνομά του στον κατάλογο με τα ρεκόρ. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το κατασκεύασμα με τα ζόμπι, κινηματογραφικής φαίνεται καταγωγής. Φρικαλέες οι εικόνες του, αλλά ίσως μεγαλύτερη φρίκη προκαλεί η ταχύτατη εξοικείωση των μικρών παικτών με αυτές, η αποδοχή τους. Και ως προς αυτό, δεν μπορεί να πράξει τίποτε κανείς εισαγγελέας· δεν είναι άλλωστε δική του υπόθεση, ούτε μπορούμε να υποθέσουμε πως ο μόνος τρόπος πολιτισμικής αυτοάμυνας είναι η δημιουργία ενός κοινωνικού θερμοκηπίου, με χιλιάδες «απαγορεύεται» στον περίβολο. Προς το παρόν, πάντως, το παιγνίδι μοιάζει χαμένο. Μια εντελώς πρόσφατη απόδειξη, ο θρίαμβος που σημειώνουν στη διεθνή αγορά τα νέας κοπής γλειφιτζούρια, σε σχήμα κρανίου ή οφθαλμικού βολβού, και τα οποία πικρίζουν απαίσια πριν γλυκάνουν. Φαίνεται πως ήδη ανακαλύφθηκαν τα «αντισώματα κατά της αηδίας» που τόσο τα φοβόταν ο Μάριος Χάκκας.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (30-06-99)
Βιαιόσφαιρα...	Παρενέβη λοιπόν στην Ιταλία κάποιος εισαγγελέας και έδωσε εντολή να αποσυρθεί πάραυτα από την αγορά ένα ψηφιακό παιγνίδι όπου πρωταγωνιστούν ζόμπι τρεφόμενα με σάρκες ανθρώπων, και στο οποίο ο στόχος του παίκτη, του πιτσιρικά εννοείται παίκτη, είναι προφανώς να καταβροχθίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να επιβιώσει ο ήρωάς του. Εξι εκατομμύρια αντίτυπα του παιγνιδιού έχουν πουληθεί ήδη, παγκοσμίως, και κάμποσα από αυτά στην Ελλάδα, που συμμετέχει ισοτίμως στην παραζάλη του πλέι στέισον. Κάπου, και κάπως, πρέπει να παίξουν και τα παιδιά. Κι αφού δεν υπάρχουν αυλές και αλάνες και χώροι ανοιχτοί, κλείνονται στο δωματιάκι τους και σκοτώνουν την ώρα τους -και την κοινωνικότητά τους, και τον ψυχισμό τους, αλλά αυτά είναι απλές «παράπλευρες ζημιές»- καταδιώκοντας φαντάσματα σε ποικίλου μεγέθους οθόνες. Πολλά από τα παιγνίδια συναρτούν τη θεαματικότητά τους με κάποια αθωότητα· ο ήρωας, ας πούμε ο δημοφιλέστατος Σούπερ Μάριο, δρέπει πόντους υπερπηδώντας εμπόδια και βάζοντάς τα με χαζούληδες δράκους που δεν φοβίζουν κανέναν - άλλωστε πώς να φοβηθεί η πιτσιρικαρία αν έχει δει έστω πέντε φορές το δελτίο ειδήσεων ή αν έχει βουτηχτεί στην «παιδική» κινηματογραφική παραγωγή, π.χ. στους ανθρωποφάγους χολιγουντιανούς δεινόσαυρους και Γκοντζίλες; Υπάρχουν όμως και παιγνίδια -επίσης δημοφιλή- απολύτως βασισμένα στην αποχαλινωμένη βία που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη φυσική βία που εκλύει το περιβάλλον του καθενός, και όπου ο φασματικός ήρωας οφείλει να γίνει φονιάς για να διαπρέψει και να γράψει το όνομά του στον κατάλογο με τα ρεκόρ. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το κατασκεύασμα με τα ζόμπι, κινηματογραφικής φαίνεται καταγωγής. Φρικαλέες οι εικόνες του, αλλά ίσως μεγαλύτερη φρίκη προκαλεί η ταχύτατη εξοικείωση των μικρών παικτών με αυτές, η αποδοχή τους. Και ως προς αυτό, δεν μπορεί να πράξει τίποτε κανείς εισαγγελέας· δεν είναι άλλωστε δική του υπόθεση, ούτε μπορούμε να υποθέσουμε πως ο μόνος τρόπος πολιτισμικής αυτοάμυνας είναι η δημιουργία ενός κοινωνικού θερμοκηπίου, με χιλιάδες «απαγορεύεται» στον περίβολο. Προς το παρόν, πάντως, το παιγνίδι μοιάζει χαμένο. Μια εντελώς πρόσφατη απόδειξη, ο θρίαμβος που σημειώνουν στη διεθνή αγορά τα νέας κοπής γλειφιτζούρια, σε σχήμα κρανίου ή οφθαλμικού βολβού, και τα οποία πικρίζουν απαίσια πριν γλυκάνουν. Φαίνεται πως ήδη ανακαλύφθηκαν τα «αντισώματα κατά της αηδίας» που τόσο τα φοβόταν ο Μάριος Χάκκας. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ