Πώς γίναμε έτσι!...
|
Στο κατώφλι της «παγκοσμιοποίησης», που εξαγγέλλεται ως η εποχή της μεγάλης ανάπτυξης και προόδου, ο κόσμος ξαφνικά γέμισε από δυστυχία. Στο σύνολο της Ενωμένης Ευρώπης οι επισήμως άνεργοι ανέρχονται σε 22 εκ. και στη χώρα μας περίπου σε 400.000! Σ' αυτούς πρέπει να προσθέσετε τους «ανεπισήμους» ανέργους, τους υποαπασχολούμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (π.χ. στη γεωργία) και τους απασχολούμενους σε εργασίες πολύ χαμηλής απόδοσης. Ολες αυτές οι κατηγορίες κρύβουν μορφές ανεργίας και αν θέλαμε, στην Ελλάδα, να δουλέψει αποδοτικά το σύστημα θα είχαμε τη μεγίστη απόδοση... με ένα εκατομμύριο και πάνω ανέργους! Σκεφθείτε τι θα συμβεί αν προχωρήσουμε σε πλήρη αποκρατικοποίηση, σε πλήρη εκκαθάριση της δημόσιας διοίκησης και σε πλήρη εξορθολογισμό της αγροτικής παραγωγής. Τότε πράγματι το σύστημα θα δούλευε με τη μέγιστη απόδοση (κατά τους νεοφιλελευθέρους τουλάχιστον)! Αλλά τότε ποιο ενδιαφέρον θα είχε αυτή η απόδοση;
Δεν μιλάμε για την ανεργία και τη φτώχεια στον υπόλοιπο κόσμο, στον Τρίτο και τον πρώην «σοσιαλιστικό». Εκεί τα πράγματα είναι σκοτεινά και αδιευκρίνιστα ή άγνωστα. Το βέβαιο είναι ότι η φτώχεια και η αθλιότητα τροφοδοτούν αυξανόμενο μεταναστευτικό κύμα, τη μεγαλύτερη ίσως σήμερα απειλή που αντιμετωπίζει ο «αναπτυγμένος» κόσμος, απειλή που στρέφεται εναντίον όλων των «αξιών» του, κοινωνικών, πολιτειακών και πολιτισμικών. Αυτές οι «αξίες» άλλωστε, πολύτιμες για τον ίδιο, είναι που εκτρέφουν και την επιθετικότητά του.
Μέσα σ' αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, με εξαθλιωμένους ανέργους και μετανάστες, διαπράττονται όλων των ειδών τα εγκλήματα, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και από όλους εναντίον όλων: Μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες διακινούν ναρκωτικά, εμπορεύονται όπλα και ξεπλένουν το παράνομο χρήμα στα ιερά τεμένη του καπιταλισμού, στις τράπεζες και στα χρηματιστήρια! Πολυεθνικές επιχειρήσεις νοθεύουν ή μολύνουν τα προϊόντα τους εις βάρος των καταναλωτών και της υγείας τους. Αδυσώπητοι εμπορικοί (ίσως αργότερα θερμοί) πόλεμοι ξεσπούν μεταξύ κρατών και επιχειρήσεων και παντού η «ελεύθερη αγορά» καταδυναστεύεται από εκβιασμούς, διαφθορά και εξαγορά συνειδήσεων.
Αυτά όμως δεν φαίνονται. Εκείνα που φαίνονται και μας τρομοκρατούν είναι οι συμμορίες των «κακοποιών», χωρίς καμιά ελπίδα και σκοπό στη ζωή τους. Τρομοκρατημένοι οι πολίτες κλείνονται νωρίς στα σπίτια τους, τα οποία έχουν μεταβάλει σε φρούρια, οπλίζονται με καραμπίνες και «έχουν πάρει το νόμο στα χέρια τους». Είναι φυσικό να στρέφονται εναντίον συγκεκριμένου στόχου: του Αλβανού ή οποιουδήποτε μετανάστη ο οποίος ζητάει στον ήλιο μοίρα και όταν δεν την βρίσκει νομίζει ο δυστυχής ότι μπορεί να την κατακτήσει με τη βία, με το φόνο, τη ληστεία ή την κλοπή.
Συνεχώς και περισσότερο ακούγονται κραυγές εναντίον του κράτους: Από εκείνους που το βρίσκουν υπερτροφικό και το κατηγορούν ότι απομυζά και σπαταλάει τους πόρους της κοινωνίας, τους οποίους διεκδικούν για τον εαυτό τους. Από τους ίδιους, γιατί αυτό το κράτος δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει ασφάλεια και σιγουριά για τους ίδιους και τις περιουσίες τους. Από άλλους, γιατί δεν είναι σε θέση να αναλάβει το κόστος της δυστυχίας, που συνεχώς μεγαλώνει: της ανεργίας, της αρρώστιας, των γηρατειών. Και από όλους γιατί δεν γίνεται αποφασιστικότερο, αυταρχικότερο, σκληρότερο και τελικά... φασιστικότερο!
Σε έναν τέτοιο κόσμο «βασιλεύει» η μία και μοναχική υπερδύναμη και ο ένας και μοναχικός υπερδύναμος μονάρχης, πρόσφατα μας έδωσε το μέτρο της αξίας, που αποδίδει στην ανθρώπινη ζωή και στην «ανθρώπινη κατάσταση». Θριαμβολογώντας δήλωσε ότι «δεν είχαμε ούτε ένα δικό μας ανθρώπινο θύμα και καμιά υλική ζημία». Τα χιλιάδες ανθρώπινα θύματα στο Κόσοβο και τη Σερβία δεν μετράνε. Ούτε οι καταστροφές που βύθισαν στη δυστυχία έναν ολόκληρο λαό.
Πώς ξαφνικά μέσα σε δέκα χρόνια, γίναμε έτσι; Ακριβώς αυτά τα δέκα χρόνια θριάμβου της ελευθερίας και του καπιταλισμού...
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
|
