ΣΤΑΣΕΙΣ (24-06-99)

Αφοπλισμός;
Νικητές είναι, ή τουλάχιστον έτσι νιώθουν, δικαιούνται λοιπόν να περιοδεύουν στα Βαλκάνια, σαν πρωταγωνιστές σε ομοιώματα ρωμαϊκών θριάμβων, για να μοιράσουν εύσημα στους μεν (σε όσους δηλαδή υπάκουσαν στα κελεύσματά τους) και να εκβιάσουν τους δε, απειλώντας τους ότι, μετά τους πυραύλους, θα τους βομβαρδίσουν με την πείνα, εκτός και συμμορφωθούν. Δικαιούνται επίσης να μην κρατούν καν τα προσχήματα. Να καταργούν, πανηγυρικότατα πλέον, τον ΟΗΕ, καταντώντας τον υποχείριο των G8 (όπου η σκιώδης παρουσία της πολλαπλώς ηττημένης Ρωσίας δεν εξασφαλίζει τίποτε περισσότερο από μια φτηνή φαντασίωση μεγαλείου για τον κ. Γέλτσιν). Να κηρύσσουν τον «διαρκή ηθικό πόλεμο» εναντίον οποιουδήποτε «παραβατικού», ο οποίος βεβαίως ορίζεται σύμφωνα με τα δικά τους, μεροληπτικότατα κριτήρια, τα σαφώς προσανατολισμένα προς την ικανοποίηση των αναγκών των πολεμικών βιομηχανιών. Δικαιούνται επίσης, σαν νικητές, να συνεχίζουν το παίγνιο της εξαπάτησης, να αποφασίζουν λόγου χάρη ότι ο UCK οφείλει να παραδώσει τον βαρύ οπλισμό του εντός τριών μηνών, όσο δε για τα πιστόλια, τα τουφέκια και τα Καλάσνικοφ, ούτε λόγος· άλλωστε πρόκειται για εργαλεία ειρηνικής συμβίωσης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί ιστορικό προηγούμενο, όπου με την επιβολή της ειρήνης, ο εις εκ των εμπολέμων αποκτά το φοβερό δικαίωμα να διατηρήσει τον οπλισμό του για εκατό ημέρες περίπου. Αποκτά δηλαδή τη δυνατότητα να επιδοθεί σχεδόν νόμιμα, και βεβαίως απεριόριστα, στα αντίποινά του, ώστε όχι απλώς να «ισοφαρίσει» στο παιγνίδι του αίματος αλλά να νικήσει. Κι όμως. Επρεπε να το περιμένουμε. Οι θεωρητικοί του «προοδευτικού πολέμου» το είχαν πει εξαρχής και συνεχίζουν να το λένε, με πρώτον και χειρότερο τον κ. Τόνι Μπλερ: «Ενοχος δεν είναι μόνον ο κ. Μιλόσεβιτς, ένοχος είναι συλλογικά ο σερβικός λαός». Αυτό ακριβώς το δόγμα της συλλογικής ευθύνης -την καταγωγή και την επί ναζισμού εφαρμογή του οποίου δεν θα 'πρεπε να τη λησμονούν με τραγική ευκολία οι τάχα μοντέρνοι αριστεροί- πείθει τους «νικητές» ότι δικαιούνται να τιμωρήσουν, με κάθε τρόπο, και με το θάνατο ακόμη, όλους τους Γιουγκοσλάβους. Οσους ζουν στη Σερβία, θα τους σωφρονίσουν διά του λιμού και του αποκλεισμού οι οικουμενικοί παιδονόμοι, άλλωστε έχουν ήδη φροντίσει να καταστρέψουν τον τόπο τους. Οσους ζουν στο Κοσσυφοπέδιο, τους παραδίδουν στους εκδικητές. Για ποιον αφοπλισμό μιλούν, λοιπόν και καυχώνται; Και για ποιαν ειρήνη;
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (24-06-99)
Αφοπλισμός;	Νικητές είναι, ή τουλάχιστον έτσι νιώθουν, δικαιούνται λοιπόν να περιοδεύουν στα Βαλκάνια, σαν πρωταγωνιστές σε ομοιώματα ρωμαϊκών θριάμβων, για να μοιράσουν εύσημα στους μεν (σε όσους δηλαδή υπάκουσαν στα κελεύσματά τους) και να εκβιάσουν τους δε, απειλώντας τους ότι, μετά τους πυραύλους, θα τους βομβαρδίσουν με την πείνα, εκτός και συμμορφωθούν. Δικαιούνται επίσης να μην κρατούν καν τα προσχήματα. Να καταργούν, πανηγυρικότατα πλέον, τον ΟΗΕ, καταντώντας τον υποχείριο των G8 (όπου η σκιώδης παρουσία της πολλαπλώς ηττημένης Ρωσίας δεν εξασφαλίζει τίποτε περισσότερο από μια φτηνή φαντασίωση μεγαλείου για τον κ. Γέλτσιν). Να κηρύσσουν τον «διαρκή ηθικό πόλεμο» εναντίον οποιουδήποτε «παραβατικού», ο οποίος βεβαίως ορίζεται σύμφωνα με τα δικά τους, μεροληπτικότατα κριτήρια, τα σαφώς προσανατολισμένα προς την ικανοποίηση των αναγκών των πολεμικών βιομηχανιών. Δικαιούνται επίσης, σαν νικητές, να συνεχίζουν το παίγνιο της εξαπάτησης, να αποφασίζουν λόγου χάρη ότι ο UCK οφείλει να παραδώσει τον βαρύ οπλισμό του εντός τριών μηνών, όσο δε για τα πιστόλια, τα τουφέκια και τα Καλάσνικοφ, ούτε λόγος· άλλωστε πρόκειται για εργαλεία ειρηνικής συμβίωσης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί ιστορικό προηγούμενο, όπου με την επιβολή της ειρήνης, ο εις εκ των εμπολέμων αποκτά το φοβερό δικαίωμα να διατηρήσει τον οπλισμό του για εκατό ημέρες περίπου. Αποκτά δηλαδή τη δυνατότητα να επιδοθεί σχεδόν νόμιμα, και βεβαίως απεριόριστα, στα αντίποινά του, ώστε όχι απλώς να «ισοφαρίσει» στο παιγνίδι του αίματος αλλά να νικήσει. Κι όμως. Επρεπε να το περιμένουμε. Οι θεωρητικοί του «προοδευτικού πολέμου» το είχαν πει εξαρχής και συνεχίζουν να το λένε, με πρώτον και χειρότερο τον κ. Τόνι Μπλερ: «Ενοχος δεν είναι μόνον ο κ. Μιλόσεβιτς, ένοχος είναι συλλογικά ο σερβικός λαός». Αυτό ακριβώς το δόγμα της συλλογικής ευθύνης -την καταγωγή και την επί ναζισμού εφαρμογή του οποίου δεν θα 'πρεπε να τη λησμονούν με τραγική ευκολία οι τάχα μοντέρνοι αριστεροί- πείθει τους «νικητές» ότι δικαιούνται να τιμωρήσουν, με κάθε τρόπο, και με το θάνατο ακόμη, όλους τους Γιουγκοσλάβους. Οσους ζουν στη Σερβία, θα τους σωφρονίσουν διά του λιμού και του αποκλεισμού οι οικουμενικοί παιδονόμοι, άλλωστε έχουν ήδη φροντίσει να καταστρέψουν τον τόπο τους. Οσους ζουν στο Κοσσυφοπέδιο, τους παραδίδουν στους εκδικητές. Για ποιον αφοπλισμό μιλούν, λοιπόν και καυχώνται; Και για ποιαν ειρήνη; Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ