ΣΤΑΣΕΙΣ (11-06-99)

Αντιπαροχή
Κι όσο περνούσαν άκαρπες οι ημέρες της εν κενώ θορυβώδους προεκλογικής εκστρατείας, οι μηχανισμοί των «μεγάλων» παραμέριζαν τα γλυκερά συνθήματα και ανέσυραν τα τετριμμένα πλην προσφιλή τους στρατηγήματα του εκβιασμού, επιδιώκοντας να αποσπάσουν ψήφους από τα συγγενικά τους -και αριθμητικώς υποδεέστερα- κόμματα: «Ψηφίστε εμάς, γιατί η ψήφος στους μικρούς είναι χαμένη». Αλλά τι πάει να πει «χαμένη ψήφος»; Και πώς επιμένουν στον παλαιό εκβιασμό πολιτικοί που θέλουν να καυχώνται πως είναι εκσυγχρονιστές ή πανέτοιμοι για νέα και ανανεωτικά ξεκινήματα; Από τη στιγμή που ο πολίτης αποφασίζει ότι θα συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία, ότι θα τιμήσει μια λειτουργία της δημοκρατίας, όσο κι αν αυτή καταντάει με τον καιρό ένα έθιμο χωρίς καθοριστική αξία, η ψήφος του, σαν εικόνισμα των εν γένει αντιλήψεών του (όποιες κι αν είναι αυτές, ιδεαλιστικές ή ρεαλιστικές, σαφείς ή συγχυσμένες, κ.ο.κ.), δεν είναι «χαμένη», όπως αλαζονικά ισχυρίζονται οι μεγάλοι ή μεγαλομανείς, όποιο κόμμα κι αν επιλέξει. Οσοι μειώνουν τους πολίτες χαρακτηρίζοντας την ψήφο τους «χαμένη» (ανόητη και αφελή θα ήθελαν να την αποκαλέσουν, αλλά τους συγκρατεί η ευγένειά τους), τους υποδεικνύουν να ατιμάσουν το πιστεύω τους, να μοιάσουν στους επαγγελματίες πολιτευομένους που αλλάζουν κομματική φανέλα κάθε τετραετία, και πάντοτε με στομφώδεις, αυτοθαυμαστικές διακηρύξεις περί των «ακλόνητων αρχών» τους. Τους συνιστούν να «βάλουν γνώση», παρατώντας τις «ιδιοτροπίες» και τις «εμμονές», και να προτιμήσουν την «κερδώα» ψήφο. Την κερδώα για τους κομματάρχοντες εννοείται, και όχι για «το λαό και για τον τόπο», για τον οποίο κόπτονται. «Κερδισμένη», λοιπόν, σύμφωνα με τους υπερπραγματιστές και ωφελιμιστές, οι οποίοι αραιά και πού θυμούνται να δηλώσουν και ιδεολόγοι, είναι η ψήφος που πέφτει στην κάλπη με κριτήριο το ατομικό συμφέρον και όχι τις απόψεις που οδηγούν κάποιον να αυτοαναγνωρίζεται σε έναν πολιτικό χώρο, να τον εμπιστεύεται επειδή ικανοποιεί τις πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές του ανησυχίες και ζητήσεις και όχι επειδή θα τον συμπεριλάβει στη λίστα των ρουσφετιών του. «Κερδισμένη» ψήφος είναι η πονηρούτσικη, η υπολογιστική, αυτή που προσφέρεται εν όψει άμεσης και απτής αντιπαροχής, δηλαδή εν όψει συμμετοχής στην εξουσία και τα οφέλη της. Στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, σκέφτονται να λιγοστέψουν τις ομάδες της Α‹ Εθνικής, για να μείνουν οι «μεγάλοι». Ας ελπίσουμε ότι δεν θα απαγορευτεί, κατά μίμησιν, η λειτουργία των «χαμένων» μικρών κομμάτων.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (11-06-99)
Αντιπαροχή	Κι όσο περνούσαν άκαρπες οι ημέρες της εν κενώ θορυβώδους προεκλογικής εκστρατείας, οι μηχανισμοί των «μεγάλων» παραμέριζαν τα γλυκερά συνθήματα και ανέσυραν τα τετριμμένα πλην προσφιλή τους στρατηγήματα του εκβιασμού, επιδιώκοντας να αποσπάσουν ψήφους από τα συγγενικά τους -και αριθμητικώς υποδεέστερα- κόμματα: «Ψηφίστε εμάς, γιατί η ψήφος στους μικρούς είναι χαμένη». Αλλά τι πάει να πει «χαμένη ψήφος»; Και πώς επιμένουν στον παλαιό εκβιασμό πολιτικοί που θέλουν να καυχώνται πως είναι εκσυγχρονιστές ή πανέτοιμοι για νέα και ανανεωτικά ξεκινήματα; Από τη στιγμή που ο πολίτης αποφασίζει ότι θα συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία, ότι θα τιμήσει μια λειτουργία της δημοκρατίας, όσο κι αν αυτή καταντάει με τον καιρό ένα έθιμο χωρίς καθοριστική αξία, η ψήφος του, σαν εικόνισμα των εν γένει αντιλήψεών του (όποιες κι αν είναι αυτές, ιδεαλιστικές ή ρεαλιστικές, σαφείς ή συγχυσμένες, κ.ο.κ.), δεν είναι «χαμένη», όπως αλαζονικά ισχυρίζονται οι μεγάλοι ή μεγαλομανείς, όποιο κόμμα κι αν επιλέξει. Οσοι μειώνουν τους πολίτες χαρακτηρίζοντας την ψήφο τους «χαμένη» (ανόητη και αφελή θα ήθελαν να την αποκαλέσουν, αλλά τους συγκρατεί η ευγένειά τους), τους υποδεικνύουν να ατιμάσουν το πιστεύω τους, να μοιάσουν στους επαγγελματίες πολιτευομένους που αλλάζουν κομματική φανέλα κάθε τετραετία, και πάντοτε με στομφώδεις, αυτοθαυμαστικές διακηρύξεις περί των «ακλόνητων αρχών» τους. Τους συνιστούν να «βάλουν γνώση», παρατώντας τις «ιδιοτροπίες» και τις «εμμονές», και να προτιμήσουν την «κερδώα» ψήφο. Την κερδώα για τους κομματάρχοντες εννοείται, και όχι για «το λαό και για τον τόπο», για τον οποίο κόπτονται. «Κερδισμένη», λοιπόν, σύμφωνα με τους υπερπραγματιστές και ωφελιμιστές, οι οποίοι αραιά και πού θυμούνται να δηλώσουν και ιδεολόγοι, είναι η ψήφος που πέφτει στην κάλπη με κριτήριο το ατομικό συμφέρον και όχι τις απόψεις που οδηγούν κάποιον να αυτοαναγνωρίζεται σε έναν πολιτικό χώρο, να τον εμπιστεύεται επειδή ικανοποιεί τις πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές του ανησυχίες και ζητήσεις και όχι επειδή θα τον συμπεριλάβει στη λίστα των ρουσφετιών του. «Κερδισμένη» ψήφος είναι η πονηρούτσικη, η υπολογιστική, αυτή που προσφέρεται εν όψει άμεσης και απτής αντιπαροχής, δηλαδή εν όψει συμμετοχής στην εξουσία και τα οφέλη της. Στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, σκέφτονται να λιγοστέψουν τις ομάδες της Α‹ Εθνικής, για να μείνουν οι «μεγάλοι». Ας ελπίσουμε ότι δεν θα απαγορευτεί, κατά μίμησιν, η λειτουργία των «χαμένων» μικρών κομμάτων. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ