ΑΚΙΣ (11-06-99)
Κάλπη...	Εψαχνα το βιβλιάριο στο συρτάρι και, ψάχνοντας, σκεφτόμουν πόσες φορές ψήφισα μέχρι τώρα και γιατί. Το 1973, μαζί με τον μακαρίτη τον πατέρα μου, ψηφίσαμε μαζί και... φανερά «όχι» στο δημοψήφισμα της δικτατορίας. Το 1974, ψηφίσαμε για την πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και το 1975 για δημοτική αρχή, το 1977 -πρόωρες- για κυβέρνηση χωρίς διλήμματα, το 1978 πάλι δημοτικές. Το 1981 οι εκλογές είχαν ιδιαίτερη σημασία, το 1982 δημοτικές, το 1984 ευρωεκλογές με πανσπερμία κομμάτων, το 1985 εθνικές εκλογές με αντιπάλους Παπανδρέου - Μητσοτάκη! Δημοτικές με σημασία το 1986, με το ΠΑΣΟΚ να χάνει τους τρεις μεγάλους δημους, και το 1989 εθνικές εκλογές δύο φορές αλλά και ευρωεκλογές, σε μια ατμόσφαιρα ξεχωριστή. Το 1990 πάλι εκλογές αποφασιστικής σημασίας και πτώση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και δημοτικές. Πτώση Μητσοτάκη και εκλογές το 1993 με «έκπληξη Σαμαρά» και πάλι δημοτικές το 1994, με ανατέλλοντα Αβραμόπουλο. Εκλογές πρόωρες το 1996, για πρώτη φορά χωρίς Παπανδρέου από το 1974 και δημοτικές το 1998 με παντοδυναμία Αβραμόπουλου. Πάντα υπήρχε το «κάτι» πίσω από κάθε σφραγίδα στις σελίδες του βιβλιαρίου. Ποιο θα 'ναι το «κάτι» αυτή τη φορά; Μεταξύ μας, αγαπητοί, πάντα υπάρχει «κάτι» σε μια εκλογική αναμέτρηση. Και μόνον η αγωνία των μονομάχων και η αίσθηση ότι από τη δική μας ψήφο εξαρτάται η δική τους ύπαρξη είναι αρκετά για να μας ωθήσουν μέχρι την κάλπη. Ας μη μας παρασύρουν η ραστώνη των ημερών και η γενικότερη αδιαφορία. Η κάλπη έχει τη δική της γοητεία... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ