Περί «χαλαρής» ψήφου
Προφανώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αντιδιαστέλλει τη «χαλαρή» έκφραση της εκλογικής βουλήσεως του ψηφοφόρου με τη «δαγκωτή» ψήφο. (Η έκφραση είναι παλαιά, όταν αντί των ψηφοδελτίων υπήρχαν τα μολύβδινα σφαιρίδια, τα οποία ο φανατικός ψηφοφόρος έριχνε στην κάλπη, δαγκώνοντάς τα, για να υποδηλώσει ανεξίτηλα το κομματικό του πάθος). Αλήθεια, πιστεύει ο κ. Ρέππας ότι οι περίπου 230.000 ψήφοι, σε σύνολο 7 εκατ., με τις οποίες κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές το κόμμα του, ήταν δαγκωτές και παθιασμένες για τον κ. Σημίτη και το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ; Μπορεί ο σημερινός πρωθυπουργός να διαθέτει αρκετά προτερήματα, αλλά το μόνο που δεν τον διακρίνει είναι να εγείρει πάθη, να υποδαυλίζει φανατισμούς, να εμπνέει πίστη και αφοσίωση. Αλλωστε, ο κ. Σημίτης δεν ψηφίσθηκε ως οραματιστής, καινοτόμος και αναμορφωτής, αλλά ως απλός διαχειριστής συγκεκριμένων προβλημάτων και μονοδιάστατων λύσεων. Με τα ίδια κριτήρια μια σημαντικότατη -και αποφασιστική για το εκλογικό αποτέλεσμα- μερίδα ψηφοφόρων αναδεικνύει, κατά τα τελευταία χρόνια, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. τον φορέα της εξουσίας. Η πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση των δύο μεγάλων κομμάτων, με άξονα τη συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αφήρεσε από την ψήφο πολλών τη βαρύτητα της αντιθέτου επιλογής και της εναλλακτικής λύσεως. Την κατέστησε, περίπου, σαν το σταυρό προτιμήσεως, με τον οποίο επιλέγουμε τους ικανότερους κατά την κρίση μας βουλευτές, που ανήκουν, όμως, στο ίδιο κόμμα.
Με άλλους λόγους, κ. Ρέππα, η ψήφος αυτής της σημαντικής και κρίσιμης μερίδος των εκλογέων ήταν και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές «χαλαρή». Με λάσκα και μπόσικη προτίμηση σάς ανέδειξε κυβέρνηση. Χαλαρή και απαθής θα είναι και η απόφασή της να σας καταψηφίσει...