Τα βραβεία
Μάλιστα. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος φροντίζει να αποσύρει τον ίσκιο του δηλώνοντας ότι «δεν πρόκειται να ξανασυμμετάσχει σε βραβεύσεις ή φεστιβάλ». Ελεύθερο το πεδίο λοιπόν για όσους αισθάνονται όμηροι της επωνυμίας του Ελληνα δημιουργού. Ισως βέβαια θα έπρεπε να ρωτηθεί ο Σωτ. Γκορίτσας πώς το Βαλκανιζατέr έκανε 250 χιλ. εισιτήρια υπό καθεστώς ομηρίας...
Από την άλλη, οι 44 «συντηρητικοί» εκλέκτορες πρόσφεραν στον Κ. Γιάνναρη για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του το δεύτερο -μετά τον Θ. Αγγελόπουλο- βραβείο μυθοπλασίας και ανταμείφθηκαν αναλόγως από τον νεαρό σκηνοθέτη. Διαχωρίζοντας το έργο από την προσωπική ηθική του δημιουργού, τους άγιους ή τους δαίμονες που τον βασανίζουν, επιμένουμε ότι ο Κ. Γιάνναρης έκανε μια καλή ταινία. Αυτό δεν αναιρείται από τη συμπεριφορά του στην προχθεσινή απονομή. Εκείνο που κλονίζεται είναι η εμπιστοσύνη στο επόμενο βήμα. Ο επιθετικός ναρκισσισμός εγκλωβίζει σε σχήματα μάλλον, παρά τροφοδοτεί τη δημιουργία. Κτίζει παρά γκρεμίζει... Οσο για τον Π. Βούλγαρη και τον Στ. Τσιώλη δεν έχουν ανάγκη από προστατευτικές ή παρηγορητικές φράσεις. Το πόσο ζώντες και δρώντες είναι αποδεικνύεται από το έργο τους.
Εν ολίγοις: κρατικά βραβεία απονεμήθηκαν. Δεν απαγγέλθηκαν ετυμηγορίες. Οι εκλέκτορες έκαναν τη δουλειά τους και οι σκηνοθέτες τη δική τους. Κάποιοι, μάλιστα, εις βάρος τους...
Μ. Κ.