Ινφερνέτο
|
Με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν στην Ιταλία, πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες για το υψηλό αίσθημα ευθύνης και ευαισθησίας των Ιταλών στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην πιστή εφαρμογή των αρχών του κράτους δικαίου και των νόμων και στην εμμονή για την προάσπιση των θέσεών τους έναντι των έξωθεν πιέσεων, από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Πρέπει να τονισθεί, όμως, ότι σημαντική μερίδα Ιταλών, τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους -εξαιτίας του τουρκικού εμπάργκο εις βάρος των ιταλικών προϊόντων- ασπάζεται τις απόψεις της αντιπολίτευσης. Αυτές συνοψίζονται στην πρόταση του ηγέτη της ακροδεξιάς, Τζιανφράνκο Φίνι, «για άμεση απέλαση του Οτσαλάν» και στην παρότρυνση του κεντροδεξιού ηγέτη, Πιερφερντινάντο Καζίνι, «να τον ξαποστείλουμε με κλωτσιές στον πισινό».
Οι παραπάνω δηλώσεις φυσικό είναι να βρίσκουν ευμενή απήχηση από τον τουρκικό Τύπο και να προβάλλονται δεόντως. Οπως και η πληροφορία σχετικά με την περιοχή και την οδό που μένει τώρα ο Οτσαλάν και «δικαιώνει» την τουρκική «Μιλιέτ»: Η περιοχή ονομάζεται «Ινφερνέτο», δηλαδή «μικρή κόλαση», και η οδός «βία Μάλε», δηλαδή «οδός Κακού». Ερχονται, όμως, οι Πράσινοι, που μετέχουν στην ιταλική κυβέρνηση, για να παγώσουν το πρόσκαιρο χαμόγελο: εισηγούνται συζήτηση και ψήφισμα στο Ιταλικό Κοινοβούλιο για τη σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους, το 1915. Η υπόθεση Οτσαλάν, αν μη τι άλλο, βοήθησε τους Ιταλούς να επιδείξουν ευαισθησία, θέσεις, αίσθηση του χιούμορ και να ξαναβρούν τη μνήμη τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ
|
