Ξεχασμένοι...
Δημήτρης Καπράνος
| | ΑΚΙΣ (05-11-98) | |
|
Κάθε φορά που ακούω για πτώση πολεμικού αεροπλάνου, τυχαίνει να βρίσκομαι στο τιμόνι. Ετσι και χθες. «Κατέπεσε στην περιοχή του Ωρωπού πολεμικό αεροσκάφος τύπου Μιράζ 2000. Κατά τις πρώτες πληροφορίες, ο πιλότος έκανε χρήση της συσκευής εκτοξεύσεως και διασώθηκε», έλεγε η εκφωνήτρια στο ραδιόφωνο. «Ουφ, ευτυχώς», είπα, και χαλάρωσα λίγο τα χέρια στο βολάν. Η εκπομπή συνέχισε στους ίδιους, σχεδόν χαρούμενους, τόνους. Ανοιξα λίγο την ένταση. Επαιζε ένα τραγούδι αστείο, δήθεν ελληνικό, αλλά κατ' ουσίαν ένα σκοπό ιρακινο-περσικό, με ολίγη δόση τουρκοαμανέ. «Τουλάχιστον, σώθηκε το παιδί! Ας πάει χαλάλι η αξία του σιδερικού»... Λίγα λεπτά αργότερα, στο δελτίο ειδήσεων, τα πράγματα άλλαξαν. «Κατά πληροφορίες από την Αστυνομία, ο πιλότος του "Μιράζ" είναι νεκρός και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Λίγο πριν, είχε ανακοινωθεί από το υπουργείο Αμύνης ότι είχε διασωθεί». Η σκέψη έτρεξε αμέσως στους συγγενείς του πιλότου. Σ' αυτούς, που κάθε πρωί χαιρετούν τον άνθρωπό τους και δεν ξέρουν αν θα τον ξαναδούν. Σ' αυτούς, που δεν θ' ακούσουν πια τη φωνή του, που δεν θα χαϊδέψουν τα μαλλιά του. Σ' αυτούς, που θα δουν ένα φέρετρο σκεπασμένο με τη σημαία και θ' ακούσουν τις ομιλίες των επισήμων κοιτάζοντας το κενό κι ακούγοντας, μέσα τους, τον ήχο της τουρμπίνας του αεροσκάφους. Σ' εκείνους, που έμαθαν να ζουν με τον κίνδυνο καθημερινά και με την ιδέα ότι μπορούσαν ένα πρωί να σκεπαστούν από την ησυχία του θανάτου. Σ' εκείνους, που έπειτα από λίγο καιρό δεν θα τους θυμάται κανείς. «Τα παράσημα, να, απλωμένα σειρά, στο κατάμαυρο ξύλο του πιάνου, μα δεν ξέρουν αγάπη να κάνουν», τραγουδούσε λίγο μετά το ραδιόφωνο...
Δημήτρης Καπράνος | |
|