ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (23-01-97)

Τα οικεία

Ουρές σε ελληνική ταινία; Δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά συμβαίνει πια τόσο σπάνια που το γεγονός αποκτά διαστάσεις είδησης, σχεδόν πρωτοφανούς. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ταινία της Ολγας Μαλέα (25.000 εισιτήρια μέχρι στιγμής), πριν ακόμα από την «έξοδό» της στις αίθουσες ευτύχησε σε δύο σημεία που μπορούν να μη σχετίζονται άμεσα με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά αποδεικνύουν γνώσεις κινηματογραφικού μάρκετινγκ: στον γαργαλιστικό τίτλο περί Οργασμού και στην εξαιρετική διαφημιστική προώθησή της, η οποία μας έδωσε και την πιο φρέσκια αφίσα ελληνικής ταινίας που μπορούμε να θυμηθούμε τα τελευταία χρόνια.
Βεβαίως, εξίσου αλήθεια είναι ότι ανάλογα προσόντα δεν έχουν τη δύναμη να λειτουργήσουν υπέρ μιας ταινίας ύστερα από τις πρώτες ημέρες προβολής της αν η ίδια η ταινία δεν «τραβάει». Και στην περίπτωση του «Οργασμού της Αγελάδας» υπήρξε ένας σημαντικός αριθμός θεατών που έσπευσε κατόπιν συστάσεων κι ενός κλίματος γενικής συμπάθειας.
Κι εδώ είναι το ενδιαφέρον: Τι δημιούργησε ρεύμα σε μια ταινία που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν μία ακόμα δίπλα στις... άλλες; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: ο κόσμος βλέπει στην οθόνη πράγματα που συμβαίνουν, πράγματα οικεία. Ετσι καταρρίπτεται ένας ακόμα «μύθος» για τον ελληνικό κινηματογράφο που θέλει τους θεατές να... τρέχουν μακριά όταν βγαίνει ελληνική ταινία στις αίθουσες. Και σ' αυτό θα πρέπει να σταθούμε παρά στο καλλιτεχνικό εκτόπισμα του «Οργασμού». Ή με άλλα λόγια, όταν διψάς δεν ρωτάς αν το νερό είναι καλό ή κακό, ζεστό ή κρύο. Το πίνεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ