Προς αντιπαράθεση

Το 1997 θα ήταν υποτίθεται το έτος πρωτοβουλιών -κυρίως από την πλευρά των ΗΠΑ- για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, αλλά η διαμορφούμενη τάση πείθει ότι θα αναδειχθεί σε έτος μείζονος στρατιωτικής εντάσεως στη νήσο, αλλά και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η αποστολή δυνάμεων του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε λιμένες του κατεχόμενου τμήματος της νήσου, ο σχεδιασμός μεγάλης ελληνικής αεροναυτικής ασκήσεως πλησίον της Κύπρου, που ενδεχομένως θα περιλάβει υπερπτήσεις ελληνικών μαχητικών, πριν από τον Αύγουστο, δεν συνιστούν ενθαρρυντικές ενδείξεις ότι τα αμέσως εμπλεκόμενα μέρη είναι διατεθειμένα να εργασθούν προς την κατεύθυνση μιας λύσεως του προβλήματος. Ουδείς βεβαίως αναμένει ότι η Λευκωσία, η Αθήνα ή η Αγκυρα θα ενεργήσουν αντίθετα προς τις βασικές επιλογές τους, αλλά οι όποιες διαπραγματεύσεις -τις οποίες όλοι φέρεται ότι επιθυμούν- απαιτούν την ύπαρξη κλίματος τελείως διαφόρου από αυτό που δημιουργεί η παρουσία αυξημένων δυνάμεων, σε μία περιοχή που ήδη χαρακτηρίζεται ως η πλέον στρατιωτικοποιημένη, σε παγκόσμιο επίπεδο. Βεβαίως, κυρίαρχα κράτη, όπως η Ελλάς και η Τουρκία, έχουν δικαίωμα να επιλέξουν ακόμη και τη στρατιωτική αντιπαράθεση για την προώθηση των εθνικών τους επιδιώξεων, αλλά από τη στιγμή που εμπλέκουν τρίτες χώρες σε διαμεσολαβητική προσπάθεια αμβλύνσεως των διαφορών τους, είναι λογικό να αναμένεται μία διαφορετική συμπεριφορά από την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος.

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ