Σπεύσατε...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ
| | ΑΚΙΣ (23-01-97) |
|
Θυμάμαι τον καθηγητή μου της Φιλολογίας στο Γυμνάσιο. Ντυμένος πάντα με σκούρο κοστούμι, ευτελές ύφασμα αλλά καθαρό, με λευκό υποκάμισο και γραβάτα δεμένη σε λεπτό «τριγωνάκι» κόμπο, πάσχιζε να μας μάθει «πιστεύω τω φίλω», καθώς και «επιλογές από ελληνικά λογοτεχνικά κείμενα». Διάβαζε αργά και καθαρά. «Μεγάλην εδοκίμασεν έκπληξιν η γειτόνισσα, το Ζερμπινιώ» και μας ανέθετε να συλλέξουμε τα καλολογικά στοιχεία. Στο Λύκειο, θυμάμαι πάλι τον καθηγητή των Ελληνικών (ήταν οι καθηγητές με τους οποίους είχα την καλύτερη σχέση). Πάντα ντυμένο με κοστούμι, ίσως καλύτερης ποιότητας, και απαραιτήτως γραβάτα, χειμώνα καλοκαίρι. Και εκείνος ίδρωνε να μας διδάξει τα ελληνικά και τα λατινικά «agricola silvam et umbram silvarum amat». Τους θυμάμαι αυτές τις ημέρες εντονότερα, όταν βλέπω τους καθηγητές να βγαίνουν στον δρόμο ζητώντας καλύτερη οικονομική αντιμετώπιση, δηλαδή αξιοπρεπείς αποδοχές. Ηταν θέση με κύρος, τότε, ο καθηγητής. Μέτριες αμοιβές, αλλά σταθερές, αφού ήταν «δημόσιοι υπάλληλοι». Δεν θυμάμαι απεργία καθηγητών (μέχρι το 1967 που κατελύθη η Δημοκρατία), παρά μόνον το 1963. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μας πήγαν σχολείο και η επαφή μας με τους καθηγητές -ως γονείς πλέον- μας έφερε εμπρός σε άλλη εικόνα. Πολύ περισσότεροι οι καθηγητές, πολύ λίγες οι θέσεις, πολύ πιο δύσκολη η ζωή. Το πρόβλημα φαινόταν, το βλέπαμε, από τις αρχές της δεκαετίας του '80. Ως Σύλλογοι Γονέων, επισημαίναμε το φαινόμενο, αλλά ποιος μας άκουσε; Ο καιρός πέρασε, η πληγή μεγάλωσε και φθάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Επάγγελμα χωρίς προοπτική και χωρίς κύρος πια ο καθηγητής. Τι πιο επικίνδυνο για την Παιδεία; Ας σπεύσουν για λύσεις οι κρατούντες. Ο κατήφορος χωρίς επιστροφή είναι πλέον πολύ κοντά...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ |
|