Λαός εναντίον λαού
| «Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να προστατέψει τα συμφέροντα του λαού» ακούστηκε να λέει ο κύριος υπουργός, χωρίς βεβαίως να διευκρινίσει ποιον ακριβώς λαό είχε υπόψη του, ποια μερίδα του υιοθετούσε τρυφερά και ποια κήρυσσε αποσυνάγωγη. Ο λαός λοιπόν. Ο λαός που με την ίδια αβάσταχτη (και επικίνδυνη) ευκολία ανυψώνεται σε θεσμό, σε μοναδικό θεσμό, ή καταβαραθρώνεται χαρακτηριζόμενος πότε αδιάφορος και πότε εγωπαθής, πότε τυφλός και πότε υποκινημένος, αν όχι εξωνημένος. Είναι βολικό ετούτο το φάντασμα που πλανιέται άστεγο στην επικράτεια της κομματικής ρητορείας (αλλά και της ποδοσφαιρικής: και οι επιχειρηματίες του πρωταθλητισμού για τον «γίγαντα λαό τους» μιλάνε): Φοράει όποιο ρούχο τού επιβάλλουν οι τελετάρχες της πολιτικής, ψελλίζει όποια γλώσσα τού δανείσουν αυτοί, ανεμίζει το λάβαρο που του θέτουν στα χέρια, και κυρίως, φάντασμα όπως είναι, τεμαχίζεται αναίμακτα, ώστε να λάβει κάθε ηγέτης τον δικό του «λαό», να του χορογραφήσει την πολιτική δράση και τη ζωή του εν γένει, να τον δοξολογήσει ή, με του καιρού τα γυρίσματα, να τον ατιμάσει αφαιρώντας του το όνομα «λαός» και αποδίδοντάς του τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό «συντεχνία» ή «ελίτ».
Και ξαναβλέπουμε τώρα το λαό να διχάζεται, να παγιδεύεται στον εμφύλιό του - η μια μερίδα καταπάνω στην άλλη κι η καθεμιά συρμένη από ένα «δίκιο» που το θεωρεί αναμφισβήτητο και δεν διανοείται να το συσχετίσει, δηλαδή να το σχετικοποιήσει, να το εξαρτήσει από όρους πολιτικούς και ιδεολογικούς, μάλλον ωριμότερους από τους όρους τους οποίους γεννάει το ένστικτο και ο θυμός, που μιλάει πάντοτε στο πρώτο ενικό πρόσωπο. Αγρότες και φορτηγατζήδες εναντίον λιμενεργατών - ένα μήνα πριν, οι αγρότες αμύνονταν κι είχαν απέναντί τους φορτηγατζήδες, βιομήχανους, τους ιδιώτες και προπαντός τον «μέσο Ελληνα», αυτό το φόβητρο των ανθρωπομετρήσεων. Σ' αυτήν την κοινωνική σύρραξη (που έγινε διεθνής, με την εμπλοκή αλλοδαπών φορτηγατζήδων, οι οποίοι κινήθηκαν εναντίον Ελλήνων συναδέλφων τους), εχθροί και σύμμαχοι εναλλάσσονται, ή μάλλον δεν υπάρχουν πουθενά σύμμαχοι ή δυνάμει φίλοι£ όλοι θεωρούνται δυνάμει εχθροί.
Και η πολιτεία; Η κυβέρνηση, που εξακολουθεί να καυχάται αναιτίως για την (κεντρώα έστω) αριστεροσύνη της και για το σοσιαλιστικό υποτίθεται φρόνημά της; Αυτή επιχαίρει. Επιχαίρει με τη συντριβή της κοινωνίας (αν κιόλας δεν την προάγει), με τον κατακερματισμό της σε αλληλοσπαρασσόμενες μερίδες, με την ήττα του Πολιτικού. Κι όχι απλώς επιχαίρει παρά και εκσυγχρονίζει τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς£ ας ελπίσουμε ότι, μετά τη χρήση C130 και αρματαγωγών για τη μεταφορά αγροτικών προϊόντων, δεν θα προκριθεί η χρήση αρμάτων για την «απελευθέρωση» των εθνικών οδών. Αλλωστε κάπου θα υπάρχουν ακόμη οι «αύρες»...
|
| |
