ΕΝΣTΑΣΕΙΣ (21-01-97)

Ονειρα

Αντε πάλι απ' την αρχή. Σώμα βεβηλωμένο, χιλιοταλαιπωρημένο - το σώμα της παιδείας. Κι έρχονται οι μεγαλόσχημες εξαγγελίες να το πλήξουν εκ νέου. Τι σημαίνει αυτό το γενναιόδωρο «η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ανοιχτή σε όλους όσοι μπορούν την ακολουθήσουν»; Και τι, η σιβυλλική αναίρεσή του, διά στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου, «το Εθνικό Απολυτήριο είναι επιλογή της κυβέρνησης,η οποία ασφαλώς δεν καταργείται»; Πώς γίνεται ένα τόσο σοβαρό θέμα να γίνεται τόσο εύκολα -και αυτό- αντικείμενο εσωκομματικής αντιπαράθεσης; Πώς αναμειγνύεται η πανεπιστημιακή κοινότητα σ' αυτό το εξωφρενικό μπέρδεμα; Με ποιο κόστος - για την αξιοπιστία, αλλά, κυρίως, την αξιοπρέπειά της; Πουλάει όνειρα ο κύριος υπουργός, απαξιωμένα, όμως, αφυδατωμένα και άγονα. Πουλάει την υπόσχεση της γνώσης, όταν η γνώση έχει ήδη κατασυκοφαντηθεί μέσα στους ναούς της. Ποντάρει στην πιο φλογερή εκδοχή της μεταπολεμικής προσδοκίας για κοινωνική άνοδο και προσωπική καταξίωση - αποσιωπώντας πόσο έχει εκπέσει. Αυτή η έκπτωση, βέβαια, θα μπορούσε να φωτίσει την πρωτοβουλία του κ. Αρσένη από μιαν άλλη γωνία` να την εμφανίσει ως πρώτο βήμα μιας προσπάθειας που θα αποσκοπούσε στο να ξαναβρούν τη χαμένη σημασία τους οι έννοιες: η παιδεία να ταυτιστεί και πάλι με τη μόρφωση και όχι με τη διαχείριση της πληροφορίας - την οποία, κωδικοποιημένη, επιφανειακή, ασφυκτικά πραγματιστική, αρκείται να παρέχει η τριτοβάθμια εκπαίδευση` και η φοίτηση στο πανεπιστήμιο να πάψει πια να συνδέεται με τη συλλογική φαντασίωση που επί δεκαετίες καλλιέργησαν όλα τα κοινωνικά στρώματα και η οποία βλέπει τα «τυπικά προσόντα», το πτυχίο, δηλαδή, σαν πανάκεια. Ομως, αλίμονο! οι προθέσεις του υπουργού Παιδείας πόρρω απέχουν από τέτοιους αφελείς πόθους. Λίγο σκοτίζεται ο υπουργός Παιδείας για το χάος της εκπαίδευσης` πολύ περισσότερο τον απασχολεί η σύνδεση του υπουργείου του με ηχηρά οράματα. Οσο, μάλιστα, μακρύτερα απέχουν από εκείνα που καλλιέργησαν οι προκάτοχοί του τόσο το καλύτερο. Η άρνηση είναι, κι αυτή, ένας τρόπος να ακούγεται κανείς... Μπορεί, εξ άλλου, να υποκαταστήσει κάλλιστα τη δράση - εξ ου και τόσο προσφιλής, στην πολιτική, τακτική. Το θέμα, όμως, δεν είναι ποιο από τα δεκάδες θρυλούμενα σενάρια για το μέλλον της ανώτατης παιδείας θα ισχύσει στο τέλος. Το θέμα είναι πως ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα του τόπου κατάντησε ο φούρνος του Χότζα. Κι από τέτοιο φούρνο, ψωμί δεν βγαίνει.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ