Κύριο άρθρο της 09-01-97

Τα μέτωπα

Αξίωμα της εξωτερικής πολιτικής είναι ότι πρέπει πάση θυσία να αποφεύγεται η ταυτόχρονη ύπαρξη πολλών ανοικτών μετώπων. Οτι δηλαδή η σωφροσύνη επιβάλλει να κλείνονται ή να παγώνουν τα δευτερεύοντα, έτσι ώστε να διευκολύνεται η ενασχόληση με το σπουδαιότερο και περισσότερο επικίνδυνο. Αλλως, το ένα μέτωπο επηρεάζει το άλλο, κατακερματίζονται δυνάμεις, μέσα, ερείσματα και επιχειρήματα και η χώρα, η οποία δεν απέτρεψε τέτοιου είδους περιπλοκές, περιέρχεται σε δεινά αδιέξοδα. Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν εσεβάσθη πάντοτε το αξίωμα αυτό. Με αποτέλεσμα να περιβάλλεται από ανοικτά μέτωπα. Ανοικτό μέτωπο με τους εταίρους για την ένταξη της Κύπρου και της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ανοικτό μέτωπο με τους συμμάχους για το ενιαίο αμυντικό δόγμα, το διάλογο με την Αγκυρα, την εκκρεμότητα στο Κυπριακό. Και ανοικτό μέτωπο με την τα πάντα διεκδικούσα Τουρκία. Ολα δε αυτά ήλθε να τα επιτείνει και να τα δραματοποιήσει η απόφαση της Κύπρου, με συναίνεση ελληνική, να ενισχύσει την άμυνά της με ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα, που ξεσήκωσε κύματα κατευθυνομένης υστερίας και παραπληροφορήσεως, με παράδειγμα χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο των χθεσινών «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Οι οποίοι, κατά τρόπο αναίσχυντο και μη σεβόμενοι καν τη στοιχειώδη νοημοσύνη των αναγνωστών τους, έφθασαν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι η αμυντική πρόνοια κατά ενός «Αττίλα 3» ισοδυναμεί με ιταμήν επίθεση κατά των κατακτητών. Τα ανοικτά μέτωπα είναι αντιμετωπίσιμα, αλλά υπό δύο προϋποθέσεις. Αφ' ενός μεν όταν αποτελούν συνειδητή επιλογή. Αφ' ετέρου δε όταν έχει εξασφαλισθεί η συνεργασία του πολιτικού κόσμου και η αποδοχή εκ μέρους του λαού επερχομένων δυσχερειών ή και θυσιών. Εάν κρίνει κανείς από όσα περίεργα, ανεξήγητα και αντιφατικά εκπέμπονται από την κυβέρνηση τις ημέρες αυτές, καμιά από τις δύο αυτές προϋποθέσεις δεν πληρούται. Ο υπουργός Αμύνης προειδοποιεί ότι η Αγκυρα έχει αποφασίσει να επιχειρήσει την διά των όπλων μεταβολή του καθεστώτος στο Αιγαίο και εμμέσως αποδοκιμάζεται. Ο υπουργός Παιδείας υπό την ιδιότητα του τέως υπουργού Αμύνης τάσσεται υπέρ της εθνικής αποφασιστικότητος Πσε αντιδιαστολή προς την ενδοτικότητα, γενικώς. Ο υπουργός Εξωτερικών ομιλεί διά του εκπροσώπου του. Και ο πρωθυπουργός επιδίδεται σε κύκλους συζητήσεων, συσκέψεων και αναζητήσεων περί του πρακτέου σήμερα, περί επιλογής τακτικής και περί χαράξεως στρατηγικής. Ολα δε αυτά, τα κρίσιμα, ερήμην της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και ερήμην του λαού. Με αποτέλεσμα στα τόσα ανοικτά μέτωπα, να προστίθεται ένα ακόμη, το ανησυχητικότερο: το εσωτερικό.